Είναι η πρώτη φορά που θα αρθρογραφήσω για τα της εσωτερικής πολιτικής, αλλά το θέμα που θα θίξω δεν αφορά μια κομματική ανάλυση. Αναφέρεται στη δυνατότητα εξύφανσης μιας νέας πολιτικής κουλτούρας για τη χώρα σε επίπεδο εφαρμογής αλλά και θεσμικών διαδικασιών μέσα από το κλείσιμο του κύκλου της Μεταπολίτευσης και της εξέλιξής μας ως συλλογικότητας στον πυρήνα αντί του μεταβατικού προθαλάμου της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αν υπάρχει ένας κανόνας στην ελληνική πολιτική σκηνή που έχει επιβιώσει στον ορυμαγδό των καιρών και της πυκνότητας των εξελίξεων από τη γέννηση του ελληνικού κράτους έως σήμερα, είναι ότι «όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά». Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να εμφανίζεται στην ελληνική πολιτική σκηνή η συζήτηση περί της διενέργειας νέων εθνικών εκλογών το φθινόπωρο. Τα επιχειρήματα και αυτών που τοποθετούνται υπέρ μιας τέτοιας εξέλιξης αλλά και αυτών στην αντίπερα όχθη παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Μου κάνει όμως εντύπωση ότι παραμένουν σε μια τακτικιστική λογική υπολογίζοντας τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας επιλογής αναφορικά με τις προοπτικές επανεκλογής ή μη της σημερινής κυβέρνησης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
