Δεν ξέρω αν είναι απότοκο τις πανδημίας, ένα ώριμο αίτημα της εποχής ή κουβέντες που ακούγονται όμορφες αλλά είναι κενές περιεχομένου. Τον τελευταίο καιρό αρκετοί καλλιτέχνες, δημιουργοί του θεάτρου, του τραγουδιού και της λογοτεχνίας, δηλώνουν σε συνεντεύξεις τους πως είναι επιτακτική η ανάγκη μιας νέας γλώσσας στην τέχνη. Ορισμένοι δεν διστάζουν να τυπώσουν και κηδειόχαρτα για το παλιό, που πρέπει πια να ταφεί σε σεμνές τελετές. Η γλώσσα, ο τρόπος δηλαδή, στην τέχνη ήταν πάντα όχι απλά ένα ζητούμενο αλλά η βασική καλλιτεχνική διάκριση, η σημαντικότερη ίσως αξιακή κλίμακα. Με άλλα λόγια είναι μάλλον ταυτολογία, κάθε λεπτό ο τρόπος είναι το ζητούμενο.
Τα προβλήματα που έχουν αυτές οι τοποθετήσεις είναι αρκετά. Πρώτον, αυτά τα πράγματα δεν δηλώνονται, προκύπτουν. Οταν ξεκινάς με στρατηγική να εφεύρεις μία νέα γλώσσα, εννέα στις δέκα φορές καταφέρνεις κάτι τόσο παλιό που δεν είναι ικανό να σαλέψει με τίποτα. Κατασκευές, προσχηματικοί νεωτερισμοί δίχως ψυχή και ταύτιση με κάτι υπαρκτό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
