Θυμάμαι τον σοφό δάσκαλο, τον μουσικολόγο Μίνω Δούνια, στο μάθημα Ιστορίας της Μουσικής (κατ’ επιλογήν πρόσθετο μάθημα στη δεκαετία του ’50, στο Κολλέγιο Αθηνών) που προσπαθούσε να μας εξηγήσει ότι στα χρόνια της Ars Nova, της Αναγέννησης και του Μπαρόκ δεν υπήρχε copyright στη μουσική. Ο καθένας «έκλεβε» μελωδίες από παλαιότερους ή και σύγχρονους συνθέτες και τις επεξεργαζόταν στη δική του μουσική. «Τότε», έλεγε ο Δούνιας, «σημασία δεν είχε τόσο η inventio (εύρεση) αλλά η elaboratio (επεξεργασία) μιας μουσική φράσης». Κι εμείς αγανακτούσαμε: πώς ήταν δυνατόν ο Μπαχ να χρησιμοποιούσε τόσο συχνά μελωδίες του Βιβάλντι;
Η ιδέα των πνευματικών δικαιωμάτων είναι σχετικά πρόσφατη. Μετά τον 18ο αιώνα οι δημιουργοί έπαψαν να είναι υπάλληλοι της Εκκλησίας (όπως ο Μπαχ) ή αυλικοί κάποιου ευγενούς (όπως ο Χάιντν) και έπρεπε να κερδίζουν το ψωμί τους με τη δουλειά τους. Σε αυτό τούς βοήθησε η εφεύρεση πρώτα της τυπογραφίας και μετά των τεχνικών αναπαραγωγής εικόνας και ήχου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
