Ο Jerome Groooman, αρθρογράφος στον «New Yorker» για βιολογία και ιατρική, εξομολογείται πως στα σαράντα του αποφάσισε να κάνει κάτι που αγαπούσε πολύ. Να γράψει ένα βιβλίο για την ιατρική. Το τέλειωσε, το έδωσε στη γυναίκα του, της ζήτησε τη γνώμη της και εκείνη του απάντησε ότι ήταν απαίσιο.
Το ξαναδιάβασε και συμφώνησε μαζί της. Το βιβλίο, ως αποτέλεσμα της ψυχολογικής αποστασιοποίησης που χρειαζόταν για να παραμείνει σταθερός και δίκαιος ενώ βοηθούσε έναν ασθενή να αντιμετωπίσει μια απειλητική για τη ζωή ασθένεια, ήταν γεμάτο ιατρική ορολογία και εξειδικευμένες φράσεις. Ο Grooman είχε απομακρυνθεί από το όλον του προσώπου και τις ιστορίες. Αντιθέτως, είχε επικεντρωθεί στα κλινικά συναισθηματικά και πνευματικά διλήμματα των ασθενών – αυτό ακριβώς που με τον είχε ωθήσει να γράψει εξαρχής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
