«Μου λένε ότι είμαι γιος μιας πόρνης – δεν με πειράζει· έχω όμως ψυχή βασιλιά. Ζω ελεύθερος, το διασκεδάζω και γι’ αυτό μπορώ να είμαι ευτυχής. (…) Η μορφή μου απαντάται στις όψεις των κτιρίων. (…) Μια πολύτιμη ράτσα αλόγων πήρε το όνομά μου, γιατί ο πάπας Κλήμης μού δώρισε ένα από αυτά τα άλογα. (…) Οι γυναίκες μου θέλουν να τις λένε Αρετίνες. Μιλάμε τέλος για «στυλ Αρετίνο». Οι σχολαστικοί μπορούν να σκάσουν από τη ζήλια τους, χωρίς να κατακτήσουν τέτοιες τιμές». Αρκούν αυτά τα λίγα αυτοαναφορικά αποσπάσματα για να μας αποκαλύψουν μια εκρηκτική, προκλητική και εγωπαθή προσωπικότητα, την πληθωρική μορφή του ιδιοφυούς αναγεννησιακού διανοουμένου Pietro Aretino από το Αρέτσο της Τοσκάνης (απ’ όπου και το όνομά του).
Ο Pietro, που έχει λαϊκή καταγωγή και είναι αυτοδημιούργητος, αποτελεί αυθεντική έκφραση της πραγματικής ζωής της Αναγέννησης: όχι του «πλατωνικού σύμπαντος» της τέχνης του 15ου αιώνα αλλά του πολύπλοκου και σύνθετου κόσμου των πριγκιπικών αυλών του 16ου. Ο Aretino είναι «αναγεννησιακός άνθρωπος» από την ανάποδη, σε σχέση με την ιδεαλιστική και κωδικοποιημένη εικόνα μας για αυτή την εποχή στην Ιταλία: συνοψίζει με το πρόσωπο και τη δράση του το συγκρουσιακό περιβάλλον, το μείγμα δουλοπρέπειας και προσωπικής αναρρίχησης, τις μικρότητες, την υποκρισία και το συνωμοτικό κλίμα στα κέντρα εξουσίας της εποχής. Παράλληλα όμως, σύμφωνα με την εύστοχη επισήμανση του ιστορικού της λογοτεχνίας Giulio Ferroni, ο Aretino «μπόρεσε να καθρεφτίσει στο πρόσωπό του το νόημα του κόσμου, χάρη στο εξαίσιο πάθος του για κάθε μορφή εμπειρίας».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
