Ο δρόμος για τα Χριστούγεννα είναι σπαρμένος με καλές προθέσεις. Ως το ανάποδο της κόλασης είναι λογικό να είναι ακριβώς το ίδιο. Αυτό συμβαίνει με τα αντίθετα, συναντιούνται σε κάποιο σημείο του κύκλου και μετά ξαναχωρίζουν για να κάνουν την τροχιά τους, τη βόλτα τους, μέχρι να ξανασυναντηθούν. Είναι μία ντόπα που την έχουμε ανάγκη και πολύ καλά κάνουμε και στολίζουμε έναν μήνα πριν. Οταν πήγαινα Δημοτικό θυμάμαι πολύ καλά πως στολίζαμε στην αρχή της εβδομάδας των Χριστουγέννων. Γιατί ήμασταν καλύτερα; Το καλύτερα είναι μια σχετική, συγκρίσιμη έννοια, για το μόνο που είμαι πεπεισμένος πια είναι πως τα καλύτερά μας χρόνια δεν είναι τα χρόνια που περνούσαμε καλύτερα. Δεν θα αναλύσω αυτό γιατί έχω σταματήσει να το κάνω. Εννοώ πως τα αναλύσαμε όλα τόσο πολύ που καήκαμε.
Κάθε Χριστούγεννα το δώρο ήταν ένα αυτοκινητάκι, συνήθως περιπολικό. Ετρεχε, άναβε η σειρήνα, γύριζαν μόνες τους οι ρόδες, κάποια χρονιά αποφάσισα να μάθω τον μηχανισμό του, ήθελα να ξέρω πώς λειτουργεί. Το έσπασα, κατάλαβα τον μηχανισμό που είχε μέσα αλλά μετά παιχνίδι δεν είχα, το είχα καταστρέψει. Είναι πολλά εκείνα που δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε πώς λειτουργούν. Είναι μία γνώση που όταν την αποκτάς χάνεις όλη τη χαρά, δεν αξίζει, είναι μεγάλο το τίμημα.
Κυριακή απόγευμα, με τη μελαγχολία να χτυπάει στο ψαχνό, ψάχνεις να βρεις τον τρόπο για να πολεμήσεις μια «αναπηρία» που έχεις από παιδί, να είσαι παρών σε αυτό που συμβαίνει, να ζεις τη στιγμή. Μια κλισέ φράση που κάποτε καταλαβαίνεις το πόσο ακριβή είναι. Είσαι τώρα και σκέφτεσαι το αύριο, είσαι εδώ και ζαχαρώνεις το εκεί. Μεγάλη κουβέντα όποιος διατύπωσε πρώτος πως μόνο η στιγμή υπάρχει και το μόνο μέρος για να ζεις είναι το παρόν. Δεν γίνεται να λείπεις συνέχεια. Κάποτε πρέπει να συντονιστείς.
Οι μέρες πριν τα Χριστούγεννα είναι μια ευκαιρία για να συναντηθούμε με την καλή μας εκδοχή. Να βρεθούμε έστω για λίγο πριν χωρίσουν ξανά οι δρόμοι μας γιατί και ο καλός και ο κακός μας εαυτός έχουν τις υποχρεώσεις τους, έχουν λογαριασμούς να πληρώσουν, τρέχουν όλη μέρα…
Λένε πως στα πραγματικά μεγάλα γεγονότα πάντα θυμάσαι πού ήσουν. Νομίζω πως όλοι μας (από μια ηλικία και πάνω) θυμόμαστε πού ήμασταν στον μεγάλο σεισμό της Αθήνας τον Σεπτέμβριο του 1999, πού ήμασταν όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Κάπως έτσι είναι με τα χαρούμενα Χριστούγεννα της ζωής μας, θυμόμαστε πού ήμασταν και με ποιους. Είναι στιγμές που ήμασταν παρόντες, δεν είχες περιθώριο να «λείπεις». Αλλά η ζωή μας δεν είναι μόνο οι μεγάλες στιγμές, είναι όλες, δεν μας καθορίζουν μόνο τα σουξέ μας αλλά και τα αφώτιστα τραγούδια μας που μίλησαν έστω σε πέντε ανθρώπους.
Ποτέ δεν είναι αργά να αφήσουμε λίγο το πόδι από το γκάζι. Ετσι κι αλλιώς θα φτάσουμε εκεί που είναι να φτάσουμε όλοι μας, δεν είναι για βιασύνες.
