ΗΜεταπολίτευση έχει κατηγορηθεί για την υπερπολιτικοποίησή της. Για την τάση δηλαδή να εποικίζεται ολόκληρος ο βίος, δημόσιος και ιδιωτικός, από πολιτικά νοήματα και ιδεολογικό περιεχόμενο. Οι παλιοί διχασμοί, η δηλητηριώδης κληρονομιά του Εμφυλίου, η ορμητική είσοδος των μαζών στον δημόσιο χώρο μετά από δεκαετίες αποκλεισμών, ο λαϊκισμός του κομματικού ανταγωνισμού, ο κρατικός γιγαντισμός και η ισχύς της δημοσιοϋπαλληλίας ως επαγγελματικό πρότυπο, είναι κάποιες από τις αιτίες που έχουν κατά καιρούς εντοπιστεί για το φαινόμενο. Η απουσία φιλελεύθερης κουλτούρας και ο κρατικιστικός πατερναλισμός της Δεξιάς μπορούν να προστεθούν στις αιτίες της μακροχρόνιας αδυναμίας να συλλαμβάνουμε τον κόσμο χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές ταυτίσεις.
Η υπερπολιτικοποίηση, από ένα σημείο και μετά – και όχι τυχαία – συνυπήρχε με την απουσία ενδιαφέροντος για τα κοινά. Εν τούτοις ο παραμορφωτικός φακός της ιδεολογίας εξακολουθούσε να οργανώνει το πώς προσλαμβάναμε την πραγματικότητα. Η δεκαετία της χρεοκοπίας φόρτισε ξανά κόσμους της ζωής μας με υπερβάλλουσες δόσεις πολιτικής και ιδεολογίας. Η οικονομία είχε, με τον πιο βάναυσο τρόπο, δείξει την αυτονόμησή της από τη δημοκρατική εξουσία αλλά εμείς αντιδρούσαμε με επικλήσεις σε «τρομερές» πολιτικές αποφάσεις που, αν εφαρμόζονταν, θα αποκαθιστούσαν τη «χαμένη εθνική κυριαρχία» και την ευμάρειά μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
