Εχω την εντύπωση και ελπίζω πως δεν σφάλλω ότι τα σημαντικότερα έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας αναφέρονται σε εποχές εξαιρετικά δύσκολες και όχι σπάνια σε καταστάσεις καταστρεπτικές και επικίνδυνες αλλά και την ίδια στιγμή μεγαλειώδεις για τον εθνικό βίο μας. Δεν θέλω, ούτε και νομίζω πως έχει νόημα να αρχίσω από την εθνική μας επανάσταση και τον αντίκτυπό της τόσο στη λογοτεχνία μας όσο και στην τέχνη μας γενικότερα. Ούτε και χρειάζεται να προσκομίσω παραδείγματα από την Κατοχή, την Αντίσταση και προφανώς από τον Εμφύλιο. Καλώς ή κακώς (καλώς θα έλεγα) τα μεγάλα έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας έχουν θέμα τις εθνικές συμφορές. Η περίπτωση του Παπαδιαμάντη είναι το δίχως άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρουσα καθώς τα αριστουργηματικά διηγήματά του κυρίως μέσα από την ατομική, από την προσωπική του δυστυχία εκλαμπρύνουν τα βασανάκια των άλλων. Να ελπίσουμε, λοιπόν, ότι αυτή η εποχή του νέου Κακού θα γίνει αφορμή να γεννηθούν έργα υψηλά; Δεν το γνωρίζω, ή μάλλον δεν είμαι βέβαιος ότι τούτο θα συμβεί επί των ημερών μου…
Οπως και να έχουν τα πράγματα, η εποχή μέσα στην οποία διαβιούμε είναι ολωσδιόλου ιδιαίτερη. Η κάθε μέρα, η κάθε ώρα εγκυμονεί κινδύνους τόσο ώστε οτιδήποτε μέλλει να τεχθεί την επιούσα φέρνει προς το τερατώδες. Εκτός βέβαια και αν… Εκτός και αν προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε, πέρα από τα ιατρικής φύσεως αντισώματα, τους ανάλογους προστατευτικούς μηχανισμούς εθνικής, κοινωνικής και οπωσδήποτε παιδευτικής τάξεως. Θα ερωτήσει κάποιος πώς και έγινε μέσα σε παλαιότερες εποχές κινδύνου και αβεβαιότητας να μην έχουμε αποκτήσει όλα εκείνα τα αντισώματα που θα μπορούσαν να μας προστατεύουν από όλα τα μελλοντικά δεινά. Γιατί και πώς συνέβη να μην μπορέσουμε να αποκτήσουμε μέσα στους αιώνες ένα είδος λογικών και ηθικών εμβολίων που θα μας κρατούσαν ασφαλείς και αμόλυντους από τα κάθε είδους και μορφής ανθυγιεινά πάθη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
