Ποιο είναι εκείνο το σημείο που κατά την αντιμετώπιση της πανδημίας έχει προκαλέσει, μέχρι στιγμής, τις σοβαρότερες κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις; Νομίζω ότι είναι πλέον ευδιάκριτο: η αίσθηση, δικαιολογημένη ή μη, ότι σε κάποιες περιπτώσεις, κατά την επιβολή των περιοριστικών ή άλλων μέτρων, δεν τηρήθηκε ίσο μέτρο μεταχείρισης διαφόρων κατηγοριών πολιτών ή δραστηριοτήτων. Συνήθης η επωδός: «Γιατί εκείνοι μπορούν να πράττουν το Χ και εμείς όχι το Υ, τη στιγμή που πρόκειται για παρόμοιες δραστηριότητες;».
Συγκεκριμένα, στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκαν βασικά συνταγματικά δικαιώματα ή ελευθερίες, όπως η θρησκευτική ελευθερία, η ελευθερία συνάθροισης και η ελευθερία κίνησης. Πολίτες, λ.χ., που ήθελαν να εκκλησιαστούν και πολίτες που ήθελαν να διαδηλώσουν συχνά διασταύρωσαν τα ξίφη τους: «Γιατί εκείνοι να διαδηλώνουν ελεύθερα, ενώ εμείς δεν μπορούμε να πάμε στην εκκλησία;» – και το αντίστροφο ασφαλώς. Το ίδιο, λ.χ., τελευταία και με την υποχρέωση διενέργειας τακτικών αυτοδιαγνωστικών τεστ από τους ανεμβολίαστους: «Αφού και ένα τμήμα των εμβολιασμένων μπορεί να κολλήσει τον ιό και να τον μεταδώσει, γιατί να μην υποχρεώνονται και εκείνοι σε αντίστοιχα τεστ;». Σε τέτοιες – και άλλες συναφείς – περιπτώσεις κυριάρχησαν μεταξύ των πολιτών αισθήματα αδικίας, πικρίας ή και οργής· θεωρήθηκε ότι κατά την αντιμετώπιση όμοιων ή παρόμοιων καταστάσεων δεν τηρήθηκε από την πολιτεία ίσο μέτρο κρίσεως ή, έστω, δεν δικαιολογήθηκε επαρκώς ο λόγος διαφοροποίησης. Υπενθυμίζεται δε εδώ ότι ισότιμη μεταχείριση δεν σημαίνει μόνον όμοια μεταχείριση ουσιωδώς όμοιων περιπτώσεων, αλλά και ανόμοια μεταχείριση ουσιωδώς ανόμοιων περιπτώσεων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
