Ποιο είναι εκείνο το σημείο που κατά την αντιμετώπιση της πανδημίας έχει προκαλέσει, μέχρι στιγμής, τις σοβαρότερες κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις; Νομίζω ότι είναι πλέον ευδιάκριτο: η αίσθηση, δικαιολογημένη ή μη, ότι σε κάποιες περιπτώσεις, κατά την επιβολή των περιοριστικών ή άλλων μέτρων, δεν τηρήθηκε ίσο μέτρο μεταχείρισης διαφόρων κατηγοριών πολιτών ή δραστηριοτήτων. Συνήθης η επωδός: «Γιατί εκείνοι μπορούν να πράττουν το Χ και εμείς όχι το Υ, τη στιγμή που πρόκειται για παρόμοιες δραστηριότητες;».
Συγκεκριμένα, στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκαν βασικά συνταγματικά δικαιώματα ή ελευθερίες, όπως η θρησκευτική ελευθερία, η ελευθερία συνάθροισης και η ελευθερία κίνησης. Πολίτες, λ.χ., που ήθελαν να εκκλησιαστούν και πολίτες που ήθελαν να διαδηλώσουν συχνά διασταύρωσαν τα ξίφη τους: «Γιατί εκείνοι να διαδηλώνουν ελεύθερα, ενώ εμείς δεν μπορούμε να πάμε στην εκκλησία;» – και το αντίστροφο ασφαλώς. Το ίδιο, λ.χ., τελευταία και με την υποχρέωση διενέργειας τακτικών αυτοδιαγνωστικών τεστ από τους ανεμβολίαστους: «Αφού και ένα τμήμα των εμβολιασμένων μπορεί να κολλήσει τον ιό και να τον μεταδώσει, γιατί να μην υποχρεώνονται και εκείνοι σε αντίστοιχα τεστ;». Σε τέτοιες – και άλλες συναφείς – περιπτώσεις κυριάρχησαν μεταξύ των πολιτών αισθήματα αδικίας, πικρίας ή και οργής· θεωρήθηκε ότι κατά την αντιμετώπιση όμοιων ή παρόμοιων καταστάσεων δεν τηρήθηκε από την πολιτεία ίσο μέτρο κρίσεως ή, έστω, δεν δικαιολογήθηκε επαρκώς ο λόγος διαφοροποίησης. Υπενθυμίζεται δε εδώ ότι ισότιμη μεταχείριση δεν σημαίνει μόνον όμοια μεταχείριση ουσιωδώς όμοιων περιπτώσεων, αλλά και ανόμοια μεταχείριση ουσιωδώς ανόμοιων περιπτώσεων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
