Εχει τύχει σε όλους μας να γίνουμε μάρτυρες των μεγάλων προβλημάτων του δημόσιου συστήματος Υγείας. Εχουμε ξημερωθεί σε εφημερεύοντα νοσοκομεία συνοδεύοντας τους ηλικιωμένους γονείς ή τα μωρά παιδιά. Εχουμε δει την κούραση – ενίοτε και την απελπισία – του ιατρικού προσωπικού που προσπαθεί να ανταποκριθεί σε μια βάρδια σε ένα σκηνικό που μοιάζει σκηνικό πολέμου. Παρ’ όλα αυτά ομολογώ πως σοκαρίστηκα – δεν σοκάρομαι εύκολα πια – από την είδηση για τα χιλιάδες παιδιά που περιμένουν για μήνες τα χειρουργεία τους στο «Αγία Σοφία». Είναι κάτι που απλά δεν το χωράει το μυαλό μου, σε μια ευρωπαϊκή κοινωνία στον αιώνα μας.
Πραγματικά αναρωτιέμαι πώς κοιμούνται κάποιοι τα βράδια. Οχι μόνο όσοι πέρασαν από θέσεις που σχετίζονται με το θέμα τα τελευταία οκτώ χρόνια αλλά όλοι όσοι εμπλέκονται με την πολιτική από οποιαδήποτε θέση. Αυτό το πρόβλημα το λύνεις πριν από όλα. Είτε γίνεται από αδυναμία είτε λόγω «υπονόμευσης» του Εθνικού Συστήματος Υγείας για ιδεολογικούς λόγους, δεν μπορούμε να ανεχθούμε ως κοινωνία την ομηρεία μικρών παιδιών που περιμένουν τα σοβαρά χειρουργεία τους. Και θα περίμενα σκυμμένα κεφάλια αντί για αντεγκλήσεις ανάμεσα στα κόμματα για το ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
