Τρία περιστατικά στον χώρο της παιδείας με προβλημάτισαν ιδιαιτέρως. Το ένα ήταν το βίντεο με τον έξαλλο «μαθητή» που απειλούσε την καθηγήτριά του για μια απουσία. Ρηχές αναλύσεις το απέδωσαν στην κουλτούρα που καλλιεργήθηκε στα χρόνια του Μνημονίου και όχι στη διαχρονική απουσία της παιδευτικής αστικής διαδικασίας εσωτερίκευσης του ηθικού καταναγκασμού.
Το δεύτερο αφορά ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας πως για αυτό προέχει η επιμόρφωση και η αξιολόγηση σχολικών μονάδων και ακολουθεί η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Το τρίτο αφορά μια προκήρυξη εκπαιδευτικών η οποία σε πανάθλια ελληνικά καταδίκαζε το νομοσχέδιο που δίνει τη δυνατότητα στους απόφοιτους των κολεγίων να συμμετάσχουν σε διαγωνισμούς του υπουργείου Παιδείας. Δεν υπεισέρχομαι στην ουσία του νόμου, σημασία εδώ έχει η εναντίον του επιχειρηματολογία. Αυτή ανάγεται στο σύνθημα «Οχι στο προσοντολόγιο. Πτυχίο η μόνη προϋπόθεση για δουλειά». Οταν κάποιοι εκπαιδευτικοί απαξιώνουν τα «προσόντα», περισσότερες και ανανεωμένες γνώσεις δηλαδή – ευτυχώς υπάρχουν και πολλά φωτεινά αντιπαραδείγματα – και όταν το υπουργείο «θρησκεύεται» -αντιπαράδειγμα μόνο ο Νίκος Φίλης -, δεν είναι να απορεί κανείς για συμπεριφορές σαν αυτού του «μαθητή» αλλά και για τις γνώσεις πολλών νέων ανθρώπων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
