Η δημοσιογραφική κάλυψη του σκανδάλου υποκλοπών από τα ελληνικά και τα διεθνή ΜΜΕ έθεσε σοβαρά ερωτήματα για την πρόσληψη του ρόλου των δημοσιογράφων στην ελληνική πραγματικότητα. Πώς εξηγείται ότι ένας κρατικός αξιωματούχος παραιτείται, η παραίτησή του γίνεται δεκτή από τον Πρωθυπουργό, το ζήτημα οδηγεί σε πρωθυπουργικό διάγγελμα και όμως ο παραιτηθείς στρέφεται κατά της ερευνητικής δημοσιογραφίας; Η απάντηση είναι απλή: Επειδή μπορεί.
Το θολό τοπίο της δικαστικής προστασίας της ελευθερίας της έκφρασης στην Ελλάδα, που επανειλημμένα έχει οδηγήσει σε καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕυρΔΔΑ) για παραβίαση του άρθρου 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), δεν αποτρέπει όσους ασκούν δημόσια εξουσία από την άσκηση αγωγών και μηνύσεων με σκοπό να οδηγήσουν τον Τύπο στην αυτολογοκρισία. Η κατάθεση αγωγών αποζημίωσης από τον πρώην γενικό γραμματέα του Πρωθυπουργού εναντίον του ΜΜΕ και των δημοσιογράφων που τον ενέπλεξαν στην υπόθεση παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ, αλλά πρόσφατα και πρώην πρωθυπουργού κατά δημοσιογράφων, αποτυπώνει τη δυσλειτουργική προστασία της ελευθερίας της έκφρασης στην Ελλάδα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
