Οπόλεμος είναι τόσο αρχαίος όσο και η ανθρώπινη ιστορία. Η ζωή στον πλανήτη Γη από τα παλιά χρόνια έως σήμερα υπήρξε μια ατελείωτη σχοινοβασία ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη. Είναι μια καθολική, προγονική πτυχή της ανθρώπινης φύσης. Σε ένα έξοχο άρθρο του στον «New Yorker» ο Peter Schjeldahl μιλάει για μια παμπάλαια σχέση. Εκείνη του πολέμου με την τέχνη. Από τη στιγμή που κάποιο ανθρωποειδές (θυμηθείτε την υπέροχη σκηνή με τον πίθηκο στην «Οδύσσεια 2001» του Κιούμπρικ) ανακάλυψε τη θανατηφόρα αποτελεσματικότητα των βράχων, ο πόλεμος είναι το χειρότερο κακό που έχει επιφέρει ο άνθρωπος εναντίον του ανθρώπου. Διεξάγεται σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της ανθρωπότητας συνεχώς, σε κάθε γενιά και με μανία τώρα, στην Ουκρανία. Ο τρόμος του οριστικού τέλους έχει καταλαγιάσει σε παγκόσμια κλίμακα επειδή, μετά τη Χιροσίμα, τα πυρηνικά όπλα προοιωνίζονται παγκόσμια αυτοκτονία ακόμη και για την επόμενη δύναμη που θα τα χρησιμοποιήσει. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε. Αυτό που δεν τελειώνει ποτέ είναι η αρχέγονη ενστικτώδης ώθηση προς το οργανωμένο χάος, που παρουσιάζεται, για άλλη μια φορά, στην Ανατολική Ευρώπη.
Οι πόλεμοι ξεκινούν με λόγους; Πάντα, και συσσωρεύουν συμπληρωματικές απαιτήσεις από την πρώτη βολή και μετά. Ο ιστορικός, ειδικός σε θέματα πολέμου John Keegan υπενθύμιζε ότι οι αποφασίζοντες από όλες τις πλευρές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχοντας εκπαιδευτεί στο δόγμα του Κλάουζεβιτζ ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, οδήγησαν σε μια καταστροφή που ουσιαστικά δεν είχε κανένα πολιτικό νόημα. Με αιτία ή χωρίς αιτία ο πόλεμος «φθάνει στα πιο μύχια μέρη της ανθρώπινης καρδιάς».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
