Δεν υπάρχει ασφαλής εκτίμηση για το πώς θα τελειώσει η κρίση στην Ουκρανία. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές επικρατεί σύγχυση. Κάποιες μονάδες των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων φαίνεται να έχουν αποχωρήσει με κατεύθυνση την ρωσική ενδοχώρα στέλνοντας ένα μήνυμα μετριοπάθειας. Δεν έχει υπάρξει ανεξάρτητη επιβεβαίωση. Πέρα από τη μικρή ανακούφιση που προκάλεσε αυτή η κίνηση, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να παραπέμπει σε πρόοδο για μια βιώσιμη αποκλιμάκωση. Αν δεν υπάρξει μια διπλωματική διέξοδος που να παραπέμπει σε συμφωνία το επόμενο διάστημα, η ένταση θα επιστρέψει.
Οι θέσεις και επιδιώξεις των δύο πλευρών μοιάζουν να κινούνται σε ασύμπτωτες τροχιές. Ιδιαίτερα αυτές της Μόσχας είναι τόσο μαξιμαλιστικές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν προσχηματικές. Η απαίτηση της Μόσχας για οριστική εγκατάλειψη μιας έστω και ισχνής μελλοντικής προοπτικής ένταξης στους ευρωατλαντικούς θεσμούς και του ενταφιασμού του δυτικού φιλελεύθερου προσανατολισμού της, παραπέμπει σε «φινλανδοποίηση» της Ουκρανίας, δηλαδή σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας. Και αν για μία ακόμη φορά η γεωπολιτική κυνικότητα εξουδετερώσει τις δημοκρατικές προτιμήσεις μιας κυρίαρχης χώρας, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι διευθετήσεις παράγουν ειρήνη και σταθερότητα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η άλλη απαίτηση της Ρωσίας για τη μη παρουσία συμμαχικών δυνάμεων σε κράτη-μέλη της θα ισοδυναμούσε με απονεύρωση και τελικά θα οδηγούσε σε στρατηγική αναπηρία το ΝΑΤΟ. Αντιλαμβάνεται ο καθένας και η καθεμιά ότι η λειτουργία μιας αμυντικής συμμαχίας δεν μπορεί να τελεί υπό την αίρεση τρίτων και ιδιαίτερα, σε αυτή την περίπτωση, των ιστορικών ανταγωνιστών της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
