Υπάρχουν κάποιες φορές ή κάποιες στιγμές στη ζωή που συμβαίνει κάτι τόσο αναπάντεχο και μαζί τόσο ισχυρό που μοιάζει σαν να κατακαίει τα πάντα και να ξεκαθαρίζει την όραση. Ο Τζέιμς Τζόις ονόμαζε τη στιγμή αυτή epiphany: «Μια ξαφνική πνευματική φανέρωση είτε στη χυδαιότητα του λόγου ή της χειρονομίας είτε σε μια αλησμόνητη φάση της ίδιας της σκέψης – με την έκρηξη αυτή να μην έχει καμία αναλογία με τη σημασία ή με την αυστηρή λογική συνάφεια οποιασδήποτε αφορμής την έχει παράξει» (μτφρ. Ι. Ανευλαβής).
Τις στιγμές αυτές μπορούμε να τις ονομάσουμε και δοξαστικές. Επιτρέψτε μου ένα προσωπικό παράδειγμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την «επιφάνεια» που μου συνέβη σε ανύποπτο χρόνο, σ’ έναν ανύποπτο τόπο, πίνοντας μπίρα έξω από μια παμπ στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’80. Σε μια στιγμή το αδιάφορο, καθημερινό κάδρο που αντίκριζα μπροστά μου πυρακτώθηκε, αναλήφθηκε σχεδόν και άρχισε να παράγει δυνητικές ιστορίες που εκλύονταν από κάθε του κομμάτι: από τη μισάνοιχτη πόρτα του μπαρ, το καπάκι της Εταιρείας Υδρευσης, ως τον κουστουμαρισμένο άντρα που περίμενε το λεωφορείο. Το τοπίο εκτινάχθηκε μπροστά μου σε σλόου μόσιον και σκόρπισε απλόχερα τα μυστικά του. Μια τέτοια εμπειρία έχει να κάνει φυσικά με τη θερμοκρασία, τις συνθήκες, το momemtum στο οποίο βρίσκεται κανείς. Τις στιγμές αυτές ένας συγγραφέας τις κρατά ως κραταιά ενθύμια της λογοτεχνικής του πορείας. Εκ της φύσεώς τους δεν μπορεί να είναι πολλές, μπορεί να είναι μόνο μία, μπορεί και καμία. Ή ακόμη, υπάρχουν άνθρωποι, καλλιτέχνες και μη, που αν και τους δόθηκε η ευκαιρία δεν «άνοιξαν την πόρτα» προς αυτόν τον κόσμο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
