Ορια

Τα (μαγνητοφωνημένα) γεγονότα της εβδομάδας που έφυγε έφεραν στο φως της πρώτης γραμμής όλα τα μεγάλα ζητήματα που αδιαίρετα συνοδεύουν την πολιτική δράση. Κάτι σαν πρόκληση που ανακεφαλαιώνει μεμιάς το πρόσφατο παρελθόν και το προβάλλει ξανά στην οθόνη της παρατήρησης. Μια παιδαγωγική που κάτι μπορεί να μας διδάξει. Ο σκοπός, ο μεγάλος σκοπός, τα μέσα, τα όρια της εξουσίας, ο λόγος, τα πρωτεία του λόγου, η παγίδα της παντοδυναμίας.

Αν οι διακηρυγμένοι σκοποί είχαν γίνει πράξη, η ιστορία θα ήταν ένας ανθισμένος κήπος. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε μιλήσει πριν από λίγα χρόνια για την έλευση της «κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας». Σκοπός μεγάλος, σχεδόν ιερός, εμπνευσμένος και εμπνευστικός. Ηταν το πρόσχημα. Η πράξη των μέσων και η φύση των μεθόδων το απογύμνωσαν. Αυτά που ως τρόπο γνωρίζαμε ήδη, και τις τελευταίες μέρες συγκλονιστικές λεπτομέρειες μοιάζουν να τα επιβεβαιώνουν, φέρνουν πάλι μπροστά μας το αιώνιο ζήτημα των μέσων. Βλέπουμε στην πράξη μια αντίληψη που έχει ως αφετηρία ότι ο άμεσος σκοπός, απόκτηση ισχύος, εμπέδωση της εξουσίας, έλεγχος  των αρμών της, επιτρέπει κάθε μέθοδο και μέσο. Παρακάμπτοντας διαδικασίες και κανόνες. Αγνοώντας θεσμικούς περιορισμούς και τυπικά όρια. Αυτό είναι το νόημα εκείνου του γοερού θρήνου «πήραμε την κυβέρνηση, δεν πήραμε την εξουσία». Που απογυμνωτικά φανερώνεται ξανά. Τα μέσα μιλάνε για όλα. Εκθέτουν τον μεταμφιεσμένο σκοπό.