Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις – όπως και τόσες άλλες – όσο καιρό θα βλέπονται ως διμερείς θα εξαντλούνται στη φίλερι πρόσληψή τους. Και όσο αυτό θα συνεχίζεται τόσο θα παραμένουν ανεξέλεγκτες παραχωρώντας… χώρο στο παράλογο. Τις διμερείς σχέσεις, τις απευθείας, τις προτιμά βέβαια εκείνος που αισθάνεται ότι έχει την ισχύ με το μέρος του. Και τη διεθνοποίησή τους την αποφεύγει. Διότι εκεί όχι μόνο είναι υποχρεωμένος με πολλές και ισχυρότερες δυνάμεις να συνδιαλέγεται, αλλά και σε μια ευρύτερη κοινή γνώμη να απολογείται. Γιατί και αυτός ακόμα που την ισχύ επικαλείται θέλει να την αισθητικοποιεί με μία διεκδικούμενη από την κοινωνία συγκατάθεση.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις – όπως και τόσες άλλες – είναι συνεπώς εμπεριεχόμενες. Συνυπάρχουν, συνεξαρτώμενες σε ένα σύστημα πολλαπλών και συχνά ακανόνιστων ασύνορων πλαισίων. Από των πιο περιφερειακών μέχρι των πιο παγκόσμιων. Γι’ αυτό έχουν πλευρές και ορατές και αθέατες. Και είναι πιο ορατές στη μικρή διάρκεια και στη μικρή τοπικότητα. Και πιο αθέατες δείχνουν στη μακρά διάρκεια και στην υπερτοπικότητά τους. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις – όπως και τόσες άλλες – απαιτούν να παρακολουθούνται και στις δύο αυτές διαστάσεις. Και οι αρμόδιοι να είναι σε θέση ακόμα και ψυχολογικά να τις προσεγγίζουν. Αυτό το τελευταίο δεν είναι πάντα εύκολο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
