Εχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια από την έναρξη (της τρέχουσας φάσης) της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης χωρίς να έχουμε καταφέρει την επίλυση των προβλημάτων. Αντίθετα, στην 50ετία που διέρρευσε «τα πράγματα πήγαν από το κακό στο χειρότερο» με κύρια ευθύνη της Τουρκίας αλλά και με τη μη αξιοποίηση ευκαιριών λύσης από πλευράς Ελλάδας – πολιτική αδράνειας (π.χ. 2004, «εγκατάλειψη Ελσίνκι»). Η Τουρκία άλλαξε αφού πέρασε διάφορες φάσεις, έγινε πιο επιθετική, ενώ διεύρυνε την ατζέντα των θεμάτων αντιπαράθεσης φθάνοντας μέχρι τις απαράδεκτες αξιώσεις των «γκρίζων ζωνών» (αμφισβήτηση εδαφικής κυριαρχίας) από τον Ιανουάριο 1996. Παράλληλα όμως και οι ελληνικές θέσεις αφού πέρασαν διάφορα στάδια έχουν προσλάβει σήμερα έναν περισσότερο ανελαστικό και σε ορισμένες περιπτώσεις πιο εξωπραγματικό χαρακτήρα σε σχέση με αυτές της δεκαετίας του 1970, ειδικότερα σε σχέση με αυτές που σταθερά προέβαλλε ο Κ. Καραμανλής (ο πρεσβύτερος, εθνάρχης).
Εχει σημασία επομένως να συνοψίσουμε τις θέσεις Καραμανλή. Και μάλιστα όπως έχουν εκφρασθεί με τον πλέον επίσημο τρόπο στον τούρκο πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετσεβίτ σε συνάντησή τους στο Μοντρέ τον Μάρτιο 1978. Εχει σημασία καθώς η ανελαστικότητα θέσεων εκφράζεται σήμερα κυρίως από το λεγόμενο «Καραμανλικό μπλοκ» του πολιτικού φάσματος σε έκδηλη απόκλιση από τις θέσεις του εθνάρχη. (Τα σχετικά αποσπάσματα προέρχονται από την επίσημη έκδοση του Αρχείου Κ. Καραμανλή.)
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
