Δεν θυμάμαι εποχή σε διαρκή αναμονή και ρευστότητα από την εποχή πριν από την πτώση του Τείχους. Τότε κάθε ημέρα που ξημέρωνε κάτι συνέβαινε που έβαζε φωτιές στα πολιτικά και δημοσιογραφικά επιτελεία και τελικά στην οικονομία και στην κοινωνία. Ολα άρχισαν εκείνη τη βραδιά που στη Ρουμανία εκτέλεσαν το ζεύγος Τσαουσέσκου. Ηταν η αρχή του τέλους του Ψυχρού Πολέμου και της μΙας από τις δύο υπερδυνάμεις. Οι σπασμοί της περιόδου αυτής μεταδίδονταν σε χρόνο μηδέν από τη δορυφορική τηλεόραση και τα γεγονότα ακύρωναν τις προβλέψεις των μυστικών και φανερών υπηρεσιών και επιτελείων. Φυσικά, είχαν προηγηθεί πολύχρονες διεργασίες φαινομενικά ασύνδετες. Ποιος να φανταστεί πως η ευλογία του σοβιετικού πετρελαίου ήταν ταυτόχρονα και η αιτία της καταστροφής. Κάποιοι πιο διορατικοί επισήμαναν την αδυναμία της σοβιετικής ηγεσίας να συνειδητοποιήσει ότι μια οικονομία δεν μπορεί να έχει γερές ρίζες αν δεν μεταρρυθμιστεί ώστε να διευρύνει τη βάση της πέρα από τη μονοκαλλιέργεια του ορυκτού πλούτου. Και να μεταλλάξει την οικονομία την κεντρικά καθοδηγούμενη σε οικονομία της αγοράς. Ολοι; Οχι. Η Κίνα του Ντενγκ Σιαοπίνγκ συνειδητοποίησε εγκαίρως το πρόβλημα και υιοθέτησε την οικονομία της αγοράς.
Ιστορικά τέτοιου είδους ανατροπές και αστάθεια συμβαίνουν όταν επέρχεται αλλαγή στην ισορροπία των μεγάλων δυνάμεων, που συνεπάγεται μια νέα τάξη πραγμάτων, κατά Κίσινγκερ, και μέλημα των ηγετών είναι η ομαλή αναδιάταξη, ώστε να ξεφύγει το «σύστημα» σε καταστάσεις «θετικής ανάδρασης», δηλαδή να μην εισέλθει σε καταστάσεις μη ελέγξιμες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
