Το ακανθώδες θέμα των νεοελληνικών σπουδών στην Ευρώπη δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί σε μια απλή στήλη και, επομένως, στο άρθρο αυτό επιχειρείται να δοθεί μια σύντομη και, όσο γίνεται, πιο ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης, μαζί με προτάσεις για τον τρόπο που μπορεί να αντιμετωπιστεί. Το καθένα από τα σημεία που θα θιχθούν προσφέρεται ως αντικείμενο ξεχωριστής ανάλυσης και μπορεί να αποτελέσει τη βάση μιας μελλοντικής συζήτησης, που ίσως σταθεί χρήσιμη για την αντιμετώπιση του σοβαρού αυτού θέματος.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι σημερινό, υπήρχε ήδη σε υποβόσκουσα μορφή τα χρόνια της φαινομενικής ακμής, που μπορεί να τοποθετηθεί από τα τέλη της δεκαετίας του ʼ80 ως τις αρχές του 2000. Αξίζει να σημειωθεί η εξαιρετική ευαισθησία έδειξαν τότε το ελληνικό και το κυπριακό κράτος και οι ιδιωτικοί φορείς, που προσπάθησαν να συμβάλουν στη βελτίωση και εδραίωση των νεοελληνικών σπουδών στο εξωτερικό. Τα χρήματα που διατέθηκαν ήταν εντυπωσιακά για μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία, σύμφωνα με επίσημες ανακοινώσεις, έφτασε να ενισχύει διακόσιες «έδρες» νεοελληνικών σπουδών. Τα αποτελέσματα όμως ήταν δυσανάλογα και, όπως η πορεία έδειξε στη συνέχεια, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν τέθηκαν τα απαραίτητα θεμέλια, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τη δύσκολη περίοδο που ακολούθησε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
