Μπροστά μας είναι το δέντρο. Ψηλό μεν, αδιαπέρατο ακόμη απ’ τη ματιά μας μέχρι να δούμε ουσιαστική βελτίωση. Πίσω είναι το δάσος. Εκεί που οι περισσότεροι επιστήμονες αλλά και πολιτικοί αναλυτές έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να κοιτάνε. Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των σοβαρών ιώσεων, επιδημιών και πανδημιών. Στηρίζονται στο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης του πλανήτη, που δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει πέρα από μικρούς ή μεγάλους μελλοντικούς εφιάλτες. Οι αποψιλώσεις των δασών, οι κτηνοτροφικές μονάδες που γεμίζουν κάθε σπιθαμή γης για να καλυφτεί η ανάγκη για κρέας όλου του πλανήτη αλλά και μια σειρά από άλλα μοντέλα που το μόνο που θα καταφέρουν με μαθηματική ακρίβεια είναι να κουράσουν, να εξαντλήσουν έναν πλανήτη που θα αρχίζει να φέρεται αλλοπρόσαλλα.
Σαν ένας άυπνος και καταπονημένος οδηγός που έχει μπροστά του πολύωρο ταξίδι. Ο πλανήτης αρχίζει να έχει τα νεύρα του σοβαρά. Και δεν δίνει δεκάρα για εμάς, δεν είμαστε κάτι σημαντικότερο από ένα κλαράκι ή μια χούφτα άμμος σε κάποια παραλία. Δεν έχει κανέναν συναισθηματικό δεσμό μαζί μας, θα μας τέλειωνε δίχως κανέναν ενδοιασμό. Οι φωνές για την κλιματική αλλαγή στην αρχή αντιμετωπίστηκαν ως γραφικές, αστήρικτα κινδυνολογικές που προωθούνται από ανθρώπους που έχουν συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα και επιδιώξεις. Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα πέρα ίσως από κάποια δειλά «ρε μπας…» τα οποία όμως ακόμη δεν δείχνουν ικανά να επηρεάσουν. Ετσι κι αλλιώς υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου παγκοσμίως που δείχνει πως δεν έχει νόημα μια λογική κουβέντα μαζί τους. Καμία αντιπαράθεση στοιχείων και επιχειρημάτων δεν θα έχει αποτέλεσμα. Αν αύριο βγει ο Τραμπ και ζητήσει από τα εβδομήντα εκατομμύρια που τον ψήφισαν να βγουν στους δρόμους υποστηρίζοντας την περαιτέρω μόλυνση του πλανήτη γιατί η μόλυνση λειτουργεί ως λίπασμα, θα βγουν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
