Οι δυσκολίες της διεθνοποίησης

Η εκπαίδευση σε διεθνές επίπεδο έχει εξελιχθεί σε πεδίο ανταγωνισμού και σημαντική πηγή εσόδων για ορισμένες χώρες. Από το 2014-5 ο αριθμός των κινέζων φοιτητών που φοιτούν σε βρετανικά πανεπιστήμια αυξήθηκε από 89.500 σε περισσότερους από 120.300 το 2019-20. Αντίστοιχα οι σπουδαστές από την Ινδία αυξήθηκαν από 18.300 σε 26.600, ενώ η Ιταλία, η Γερμανία και η Γαλλία έστειλαν η καθεμία γύρω στις 13.000 νέες και νέους να σπουδάσουν στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2018-19. Παράλληλα αρκετά βρετανικά πανεπιστήμια έχουν ανοίξει παραρτήματα σε ασιατικές ή αραβικές χώρες για να προσελκύσουν ξένους φοιτητές.

Η Ελλάδα μπαίνει φιλόδοξα σε ένα πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον χωρίς να έχει κάνει πρώτα τα απαραίτητα βήματα στο εσωτερικό πριν στραφεί στο εξωτερικό. Θα σταθώ σε δύο ενδεικτικά παραδείγματα. Πρώτον, η χώρα έχει μόνο δύο τμήματα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας (Αθήνα και Θεσσαλονίκη), ενώ διαθέτει πολύ περισσότερα τμήματα σε άλλους τομείς των ανθρωπιστικών σπουδών. Αν και τα δύο τμήματα είναι στην κορυφή της ζήτησης των υποψήφιων φοιτητών και θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ακαδημαϊκή εξωστρέφεια, δεν έχουν μετασχηματιστεί σε Τμήματα Αγγλικών Σπουδών (όπως είναι η διεθνής τάση), ενώ ο μακροχρόνιος αντιαμερικανισμός δεν επέτρεψε στη χώρα να αποκτήσει ξεχωριστό Τμήμα Αμερικανικών Σπουδών. Η παρουσία τμημάτων Αγγλικών Σπουδών σε περισσότερα ελληνικά πανεπιστήμια είναι απαραίτητη στη διαδικασία διεθνοποίησης και στη γλωσσική υποστήριξη των αγγλόφωνων προγραμμάτων. Το άλλο παράδειγμα είναι περισσότερο τεχνικό και αφορά την εικόνα των προγραμμάτων προς τα έξω. Μπορείς να προχωρήσεις σε διεθνοποίηση όταν τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν διαθέτουν ανεπτυγμένο ηλεκτρονικό σύστημα υποβολής αιτήσεων για προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα, καθώς και συστατικών επιστολών, όπως είναι η διεθνής πρακτική;