Πριν από κάποιους μήνες, στα άρθρα γνώμης της «Guardian», ο ριζοσπάστης δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζορτζ Μόνμπιοτ έγραφε πόσο τον σοκάρουν αριστεροί που υιοθετούν θεωρίες συνωμοσίας από τo ρεπερτόριο της σύγχρονης Ακρας Δεξιάς. Ο Μόνμπιοτ είναι υπεράνω υποψίας γιατί δεν ανήκει σε κάποιο «ακραίο Κέντρο» που επιδιώκει, όπως λένε, να προβάλει τη «θεωρία των δύο άκρων» για να συκοφαντήσει τις προοδευτικές δυνάμεις. Το θέμα που θίγει ο συγκεκριμένος αφορά έναν γαλαξία αντιδραστικών λόγων και κινήσεων που, ιδίως μέσα στην περίοδο της πανδημίας, έχουν ανακατέψει τα χαρτιά της ιδεολογίας οδηγώντας σε τερατογενέσεις. Πριν από λίγες μέρες πάλι, ένα από τα πιο αιχμηρά ιστολόγια του γαλλικού ανατρεπτικού χώρου, το lundimatin («Δευτέρα πρωί»), είχε ένα μεγάλο οδοιπορικό μαζί με το λεγόμενο «Κονβόι της Ελευθερίας» που, σε απάντηση στο κάλεσμα των αντιεμβολιαστών φορτηγατζήδων στον Καναδά, δημιουργήθηκε και στη Γαλλία. Οι θιασώτες της ριζοσπαστικής επίθεσης στο σύστημα συνάντησαν, λέει, απλούς ανθρώπους με κάπως ιδιόμορφες αναφορές, πολίτες που ανεμίζουν τη γαλλική σημαία αλλά είναι αποφασισμένοι να αντιταχθούν στις ελίτ, στην κυρίαρχη πολιτική και στον «μακρονισμό». Και ενώ είναι πλήρως επιβεβαιωμένη η σχέση του χώρου των αρνητών με σχηματισμούς και φιγούρες της Ακρας Δεξιάς (και στη Γαλλία και αλλού), οι συντάκτες του αφιερώματος έχουν να λένε για τη χαρά, τη συντροφικότητα και το αλληλέγγυο πνεύμα που βρήκαν στους συμμέτοχους του «Κονβόι της Ελευθερίας».
Στην περιφέρεια των κουρασμένων δημοκρατιών που πέρασαν το σοκ της πανδημίας – χωρίς να έχουν βγει ακόμα – και αντιμετωπίζουν μια μεγάλη ενεργειακή κρίση με επαχθείς κοινωνικές συνέπειες, διαμορφώνεται πια ένας νέος χώρος αντιδράσεων. Οπως μπορεί να καταλάβει κανείς, αυτός ο χώρος υπερβαίνει τις αφορμές των lockdown, των εμβολίων ή και του «υγειονομικού πιστοποιητικού». Εχουμε πια πλέγματα ιδεών και δράσεων όπου αναμειγνύονται ευαισθησίες της Δεξιάς και θέματα της Αριστεράς, η ρητορική του ατομικού δικαιώματος και η ρητορική της άρνησης του ελέγχου. Σαν να συστεγάζονται, μετά από χρόνια αποξένωσης και αμοιβαίας πικρίας, οι επίγονοι της Σχολής της Φρανκφούρτης και τα παιδιά του Χάιντεγκερ. Η αναρχική συνιστώσα φέρνει μαζί της απόψεις για την εκτροπή του φιλελεύθερου κόσμου προς τον ολοκληρωτισμό μαζί με μια «διεθνιστική» θέαση της σύγκρουσης με τις πολιτικές, ιατρικές και άλλες εξουσίες. Η ριζοσπαστική Δεξιά εισφέρει τα δικά της πνευματικά ή συνωμοσιολογικά θραύσματα και κυρίως την ιδέα της αντίθεσης του ριζωμένου λαού στις ραδιούργες πλανητικές ελίτ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
