Εχει κανείς την αίσθηση πως έχουν γραφτεί τα πάντα σχεδόν για τη μεταρρύθμιση στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Δέχτηκα όμως να συμμετάσχω στην επιστημονική επιτροπή που συνέστησε το Ιδρυμα Μποδοσάκη για το ελληνικό πανεπιστήμιο και αυτό γιατί εντάσσεται σε μια ευρύτερη και σημαντική πρωτοβουλία που ανέλαβε για τη σύνταξη ολοκληρωμένων Σχεδίων Δράσης σε τέσσερις κρίσιμους τομείς για τη χώρα, με ορίζοντα το έτος 2030. Και, επίσης, γιατί η προσπάθεια βελτιώσεων και μεταρρυθμίσεων δεν πρέπει να σταματά όσα εμπόδια και να συναντάει μπροστά της.
Νομίζω πως ελάχιστοι γνώστες της ανώτατης παιδείας στην Ελλάδα θα διαφωνούσαν με τον χαρακτηρισμό πως το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν είναι στο σημείο που θα έπρεπε να βρίσκεται και που θα επιθυμούσαμε όλοι μας να είναι. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σ’ αυτούς. Θα πρόσθετα μόνο πως ακόμα και αν είχαν γίνει οι απαραίτητες αλλαγές μέσα στα προηγούμενα χρόνια, πάλι θα είχαμε την ανάγκη για μεγάλες ρηξικέλευθες αλλαγές, και αυτό γιατί οι εξελίξεις και οι αλλαγές παγκόσμια είναι ραγδαίες, τόσο πολύ που ακόμα και αν αλλάζεις συνεχώς έχεις την αίσθηση πως μένεις πίσω. Στη δική μας περίπτωση όμως το θέμα είναι πως οι αλλαγές είτε αναβάλλονται συνεχώς είτε, όταν γίνονται, ανατρέπονται λίγο αφότου εφαρμοστούν. Εχει κανείς την αίσθηση μιας ακινησίας, ενός τέλματος που βολεύει τους περισσότερους εμπλεκομένους, αλλά που είναι επικίνδυνη. Είναι λιγάκι σαν τη μακάρια Ελλάδα του 2008.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
