Τα θλιβερά γεγονότα στην αμερικανική Βουλή μάς θύμισαν μια αλήθεια που συχνά ξεχνάμε στην Ελλάδα: δεν υπάρχουν βαθείς ή πολιτισμικοί λόγοι για τους οποίους μια χώρα είναι δημοκρατική ή αυταρχική. Οι παραδόσεις μιας χώρας έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν καθορίζουν το μέλλον. Οι γενικεύσεις που συχνά γίνονται για προοδευτικά και καθυστερημένα έθνη, όπως για παράδειγμα η θεωρία του Σάμιουελ Χάντιγκτον για τη «σύγκρουση των πολιτισμών», είναι λανθασμένες. Τέτοιες θεωρίες δεν εξηγούν τίποτε και είναι λίγο ως πολύ αναβιώσεις παρωχημένων εθνικιστικών θεωριών του 19ου αιώνα.
Καμία πολιτισμική θεωρία δεν εξηγεί, για παράδειγμα, την άνοδο του ναζισμού σε μια σχετικά πλούσια και πολιτισμένη χώρα όπως η Γερμανία του Μεσοπολέμου, όπως και καμία τέτοια θεωρία δεν εξηγεί πώς η προοδευτική μεταπολεμική Βρετανία έφτιαξε στρατόπεδα συγκέντρωσης για εκατοντάδες χιλιάδες Κενυάτες τη δεκαετία του ’50 στο όνομα της «αυτοκρατορίας». Αντίστοιχα, η Βόρεια και η Νότια Κορέα ξεκίνησαν από το ίδιο πολιτισμικό σημείο το 1953 και σήμερα είναι δύο εντελώς αντίθετες χώρες, η μια είναι η σκοτεινότερη δικτατορία της εποχής μας και η άλλη είναι μια ακμάζουσα δημοκρατία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
