Ο Πούτιν αναθεωρεί την Ιστορία

Η επίθεση στην Ουκρανία ήταν αναμενόμενη μετά το διάγγελμα ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Λουχάνσκ και του Ντονέτσκ. Σ’ αυτό ο Πούτιν αναθεωρεί την ιστορία. Κάτι που όταν το κάνει αυτός ενθουσιάζει τους δικούς μας τηλε-λαϊκιστές «αναλυτές» τού  «γι’ όλα φταίει η Δύση», ενώ όταν το κάνει ο Ερντογάν εξοργίζονται.

Το διάγγελμα Πούτιν – με τη γνωστή μέθοδο ανάμειξης αληθειών με τερατώδεις διαστρεβλώσεις τους – ήταν μανιφέστο υποκρισίας. Ο άνθρωπος που έχει στήσει την πολυετή του αυταρχική διακυβέρνηση στον εθνικισμό και στη διαφθορά, κατηγόρησε τις Αρχές της Ουκρανίας πως έχουν μολυνθεί με τον ιό του εθνικισμού και της διαφθοράς. Κατηγόρησε την κομμουνιστική εξουσία ο άνθρωπος που την υπηρέτησε μέσα από τον πιο καταπιεστικό θεσμό της, την Κρατική Ασφάλεια. Διαστρέβλωσε την Ιστορία υποστηρίζοντας πως «η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία» περιφρονώντας την ιστορικά διαμορφωμένη ουκρανική εθνική συνείδηση. Δική του είναι και η θέση πως το Κίεβο ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Ρωσίας. Το Κίεβο όμως από τα τέλη του 9ου έως τα μέσα του 11ου αιώνα ήταν πρωτεύουσα των Ρως (μείγμα Σκανδιναβών Βίκινγκ – ονομαζόμενοι Βαράγκοι – και πρωτοσλάβων της περιοχής), όχι της Ρωσίας. Αλλά και η Κριμαία δεν είναι όπως την παρουσιάζει ο πουτινικός αναθεωρητισμός. Εκεί από το 1441 έως το 1783 σε εδάφη που ζούσαν περισσότεροι Ουκρανοί από Ρώσους σχηματίστηκε το ταταρικό Χανάτο της Κριμαίας. Μετά το 1783 με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή προσαρτήθηκε στη ρωσική  Αυτοκρατορία. Πάντως από τον 15ο αιώνα μέσα από διαφορετικές πηγές αρχίζει να διαμορφώνεται η εθνική ουκρανική συνείδηση. Καμία σχέση με το ενιαίο ρωσο-ουκρανικό έθνος του πουτινικού αναθεωρητισμού. Το 1648 η εξέγερση του κοζάκου αταμάνου Χμελνίτσκι στα σημερινά ουκρανικά εδάφη κατά της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας οδήγησε στη Συνθήκη του Περεγιάσλαβ (1654), η οποία μετέθεσε τον ζυγό των ουκρανών δουλοπάροικων και φτωχών αγροτών από τους πολωνούς szlachta στους ρώσους τσάρους. Στον 18ο αιώνα πλέον τα αστικά στρώματα των ουκρανικών πόλεων είχαν αντιρωσικές διαθέσεις, σε αντίθεση με τα αγροτικά που λόγω της εκμετάλλευσής τους από τους πολωνούς γαιοκτήμονες και την πίεση των εβραίων εμπόρων και τραπεζιτών είχαν αντιπολωνικές και αντισημιτικές διαθέσεις. Ο Πούτιν θεώρησε ως μέγα σφάλμα του Λένιν την αναγνώριση της Ουκρανίας ως διαφορετικού έθνους από τη Ρωσία. Είπε αλήθεια πως ο Λένιν και ο Στάλιν πήραν εδάφη από τη Ρωσία και τα παρέδωσαν στις διάφορες εθνότητες της τσαρικής Ρωσίας, αλλά ξέχασε πως συνέβη και το αντίθετο, στον βωμό του τελικού στόχου που ήταν η τσαρική Ρωσία να μετατραπεί σε ρωσική Σοβιετική Ενωση. Σ’ αυτά τα εδάφη ανήκουν οι δύο αναγνωρισθείσες «Λαϊκές Δημοκρατίες» (sic) και η Κριμαία. Πάντως η πλειοψηφία στην περιοχή του Ντονμπάς έχει ουκρανική συνείδηση (56% δηλώνουν Ουκρανοί και περίπου 1,5% ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι προτιμούν να ανήκουν στην Ουκρανία).