Πριν από ένα μήνα περίπου, κάπου στο Παγκράτι, ανάμεσα σε μηχανές και αυτοκίνητα, «τσίμπησα» μία ετοιμόγεννη γατούλα μέσα από τα σκουπίδια, όπου είχε χωθεί να φάει. Η κίνησή μου ήταν ενστικτώδης.
Τ’ ομολογώ, όμως· μερικά χρόνια πριν δεν θα την είχα τολμήσει: στη σκέψη και μόνο ότι θα βρισκόμουν με ένα μάτσο μωρά γατιά που θα έπρεπε να μεγαλώσουν με ασφάλεια και να υιοθετηθούν, θα είχα αλλάξει δρόμο – παρόλο που είμαι ήδη μαμά πέντε γατιών και τριών σκύλων. Ισως και γι’ αυτό, βεβαίως· θ’ αυξανόταν επικινδύνως ο πληθυσμός για τις αντοχές μιας μονογονεϊκής οικογένειας.
Οπως και να έχει, μερικές εβδομάδες πριν σπιτώσω τη γάτα Κατ, έτρεχα στα κτηνιατρικά επείγοντα με τη σκυλίτσα μου, την Μπρούνα, λιπόθυμη. Διαγνώστηκε με έναν τεράστιο καρκινικό όγκο στον σπλήνα (κι έναν μικρότερο στην καρδιά), αμφότερους εγχειρήσιμους μόνο με υψηλότατες πιθανότητες κατάληξης, είτε στο χειρουργείο, είτε στην ανάνηψη, είτε στην εντατική.
Με ένα μείγμα γλυκόπικρης αποδοχής, οι κτηνίατροι (προς τιμήν τους) με προέτρεψαν να την πάρω σπίτι, να της κάνω τη ζωή άνετη, να της δώσω ό,τι κάνει λαχτάρα και, όταν θα είμαστε έτοιμες και οι δύο, να τη συνοδεύσω στο τελευταίο της ταξίδι.
Ενα μήνα πριν από το νοσοκομείο, ο δωδεκάχρονος γατούλης μου, ο Αθως, είχε διαγνωστεί με τη σειρά του με δύο πολύ επιθετικούς όγκους που, περιέργως, δεν τον πονούν αλλά κάποια στιγμή μέσα στους επόμενους μήνες θα τον στερήσουν από τη ζωή μου.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Οχι μόνο για το προφανές: ότι εκεί που έρχεται αναπόφευκτα το τέλος ανοίγει μια πόρτα για να σωθούν άλλες ζωές. Αλλά κυρίως γιατί συνειδητοποιώ πως ζώντας με κατοικίδια τόσα χρόνια, είναι σαν ν’ ανοίγουν μέσα μου όλο και περισσότερες δεξαμενές κουράγιου και ψυχραιμίας για ν’ αποδεχθώ το αναπόδραστο, ν’ αλλάξω το μεταβαλλόμενο – και να γνωρίζω τη διαφορά μεταξύ των δύο, που λένε και οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί ως μότο. Να έχω τη δύναμη ν’ αρνηθώ μια μάταιη, επίπονη νοσηλεία προς χάριν μιας μικρότερης, σχετικά ανώδυνης κι ευτυχούς ζωής.
Τη στιγμή που γράφω αυτή τη γιορτινή επιφυλλίδα κι ανασκοπώ μοιραία τη χρονιά που πέρασε, η γατούλα του Παγκρατίου κοιμάται ευτυχισμένη σ’ ένα ζεστό δωμάτιο του σπιτιού με 2 από τα 6 γατάκια που επέζησαν της δύσκολης γέννας της. Το ένα το έχω μεγαλώσει με μπιμπερό γιατί δεν είχε δύναμη να θηλάσει. Του λείπει το ένα πόδι, η μισή ουρά και τα δαχτυλάκια του άλλου ποδιού. Το ονόμασα Στέλιο, από τον παραολυμπιονίκη μας Στέλιο Μαλακόπουλο.
Προχθές, πήγα την Μπρούνα μέχρι τη θάλασσα που λατρεύει τόσο. Δεν είχε τη δύναμη να κολυμπήσει όπως παλιά, όμως έβρεξε τις πατούσες τις και καθίσαμε μαζί δίπλα στο νερό. Για να μπει και να βγει στο αυτοκίνητο την παίρνω πια αγκαλιά, κι ας διατηρεί το βάρος ενός γερμανικού ποιμενικού.
Πολλές φορές νομίζουμε ότι δεν θ’ αντεπεξέλθουμε στις απότομες μπαλιές που μας πετάει η ζωή. Τα ζώα μου με έμαθαν ότι έχω πολύ μεγαλύτερη ψυχική αντοχή απ’ ό,τι νόμιζα. Η στωικότητά τους, η χαρά που αντλούν ζώντας μόνο στο παρόν, η ευγνωμοσύνη για κάθε επιπλέον στιγμή ελευθερίας, τρυφερότητας και γαλήνης μού δίδαξαν τα όρια της ανθρώπινης παρέμβασης και το πόσο ξεγυμνώνεται η ανάγνωση της «δυσκολίας» της αναπηρίας μπροστά στον πλούτο της μίας και μοναδικής ζωής.
Μπροστά από την ξυλόσομπα, ο (πολυεγχειρισμένος, για ορθοπεδικούς λόγους, στο παρελθόν) Αθως γουργουρίζει ευχαριστημένος, αγκαλιά με την Κίκη, γατί επίσης με κινητική αναπηρία. Σας εύχονται καλές γιορτές.
Κι επιπροσθέτως, συναισθηματικό χώρο για την αποδοχή του διαφορετικού και ψυχραιμία μπροστά στο αναπάντεχο. Δύο βασικά μα παραγνωρισμένα συστατικά της ενσυναίσθησης και της αγάπης. Καλή χρονιά!
Η κυρία Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη είναι ποιήτρια και μεταφράστρια.
