Για πολλούς από αυτούς που το έζησαν, το (δημόσιο) γυμνάσιο της δεκαετίας του ’60 δεν είναι, υποθέτω, τόπος ανεπιφύλακτης νοσταλγίας. Δύσκαμπτος πειθαρχισμός, σκυθρωπή «παιδαγωγική» και απροσήγοροι δάσκαλοι όριζαν μια νόρμα που εύκολα δεν επέτρεπε, αν και τελικά δεν απέτρεπε, ανακουφιστικές αποκλίσεις και εξαιρέσεις. Ομως αυτό που σίγουρα θα θυμούνται οι παλαιοί των ημερών είναι η φειδώ των βαθμών, όπου τα σαΐνια στα Μαθηματικά και στα Αρχαία είχαν κάθε λόγο να εορτάζουν ένα δαφνοστεφές 16άρι. Και ύστερα ήρθαν μέρες βαθμολογικού πληθωρισμού, και η μαθητική συνομοταξία του 19 και του 20 σημείωσε ραγδαία αύξηση. Η ερμηνεία του φαινομένου εμπίπτει, ασφαλώς, στις αρμοδιότητες των ιστορικών της εκπαίδευσης, αν και το ραγδαίο του πράγματος θα έπρεπε ίσως να έχει ήδη κινήσει το ενδιαφέρον της γενετικής και της εξελικτικής βιολογίας.
Η απαξίωση
της μέσης εκπαίδευσης
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
