Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η ανάπτυξη της πανεπιστημιακής έρευνας και τεχνολογίας και η σύνδεσή της με την παραγωγή συντελούν καίρια στην οικονομική ανάπτυξη και στον καλύτερο διεθνή καταμερισμό εργασίας μιας χώρας. Πέραν τούτου, είναι αυτονόητο ότι η ανάπτυξη της έρευνας οδηγεί σε αναβάθμιση των γνωστικών αντικειμένων και της διδασκαλίας.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες προτάθηκαν τέσσερες νόμοι για την οργάνωση των ελληνικών πανεπιστημίων (αριθμός-ρεκόρ για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) και όμως δεν παρατηρήθηκε κάποια σημαντική βελτίωση στα ελληνικά πανεπιστήμια (ΕΠ). Τουναντίον, ο ένας νόμος αναιρούσε τον άλλον και παρ’ όλο που κάποιοι νόμοι είχαν θετική κατεύθυνση, είτε δεν εφαρμοστήκαν είτε δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα όσον αφορά την προώθηση της έρευνας και την αναβάθμιση των ΕΠ. Χώρες όπως η Κύπρος και η Πορτογαλία φαίνεται να τα έχουν καταφέρει πολύ καλύτερα από μας, με βάση πολλούς δείκτες πανεπιστημιακής έρευνας και καινοτομίας
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
