Πριν από εξήντα ακριβώς χρόνια, Σεπτέμβριο του 1963, θυμάμαι να παρακολουθώ ομιλία την οποία ο Γεώργιος Παπανδρέου εκφωνούσε από κτίριο της πλατείας Κλαυθμώνος. Ανάμεσα στο πλήθος, διόλου ευκαταφρόνητο για τα δεδομένα της εποχής, θυμάμαι επίσης κάποιες συμπαγείς ομάδες που φώναζαν συνθήματα λίγο διαφορετικά απ’ ό,τι όλοι οι υπόλοιποι, όπως «ο λαός ενώθηκε» και άλλα τέτοια «ενιαιομετωπικά». Αν και σχετικά «αθώος» ακόμη και αβάπτιστος στην Αριστερά, σύντομα κατάλαβα ότι ήταν οπαδοί της ΕΔΑ, στους οποίους είχε δοθεί γραμμή να πλαισιώσουν τη συγκέντρωση της Ενωσης Κέντρου, «διανθίζοντάς» τη βέβαια με συνθήματα υπέρ της σύμπηξης «λαϊκού μετώπου».
Είχε προηγηθεί το επίσης θερμό καλοκαίρι του 1963. Τον Μάιο, είχε δολοφονηθεί στη Θεσσαλονίκη ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Την ίδια περίπου εποχή, οι από καιρό (αν όχι και εξαρχής) κακές σχέσεις Παλατιού – Καραμανλή είχαν επιδεινωθεί, με αφορμή το ταξίδι του βασιλικού ζεύγους στο Λονδίνο. Η όξυνση των μεταξύ τους σχέσεων ήταν μάλιστα τέτοια ώστε ο Καραμανλής, αν και σχετικά πρόσφατα (στα τέλη του 1961) πανηγυρικά νικητής των εκλογών, με 50,8% έναντι 33,6% της Ενωσης Κέντρου, δεν δίστασε τον Ιούνιο να υποβάλει την παραίτηση της κυβέρνησής του και να αποσυρθεί προσωρινά στη Ζυρίχη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
