Ενας σκύλος γάβγιζε λυπητερά. Μια αγελάδα μουγκάνιζε. Το κυμάτισμα των φύλλων. Μακριά, ένα κόασμα. Το ρυάκι. Κύματα. Ενα τριζόνι έτριβε τα έλυτρα. Πιο κει, ένα ακαθόριστο έντομο – τα τριχοειδή αισθητήρια εντόπιζαν ήχο παρακείμενου κοριού. Μια πεταλούδα: έβγαινε με σούρσιμο από το κουκούλι. Ενα μυρμήγκι καθοδηγούσε μια μελίγκρα. Σφήκες πετούσαν πάνω από το χορτάρι. Φτερά κυμάτιζαν στον αέρα. Μια μέλισσα βούιζε επικονιάζοντας ένα λουλούδι. Ηχοι: τραυματισμένων πουλιών, κρόκοι κοράκων, ουρλιαχτά γερανών. Ο ήχος της μέρας των ψυχών, ο ήχος της νύχτας των σωμάτων, ο ήχος των δέντρων, των νερών. Σπασίματα κλαδιών, σβώλοι που κατρακυλούσαν, απόηχοι υψηλών πτήσεων. Τριξίματα από τυχαίες συναντήσεις υλικών. Θρόισμα που έγινε βοή. Ηχοι εκδρακτικοί, χαλαρωτικοί, παιγνιώδεις. Βήματα στο χορτάρι, ένα ξόρκι αναζωογονεί το αγιασμένο χώμα.
Εβρεξε κι οι ήχοι έμειναν μετέωροι. Υστερα νότισαν κι απέκτησαν ένα χρώμα γκριζωπό. Γκρίζοι ήχοι, με μαύρα αγκαθωτά στίγματα. Δεν ήταν μόνοι. Συνοδεύονταν από τους ακολούθους τους, τα θρύμματα των βουητών, τους υποτελείς του βασιλείου τους, που συνέδεαν τους άνακτες με το τυχαίο, την περίσταση, τη συνθήκη. Σαν τα σχοινιά που εξισορροπούν τα πλοία. Παίζεις με το τράτο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
