O παππούς των ενενήντα δύο χρόνων στο ορεινό χωριό της Νάξου λέει πως δεν έχει φύγει ούτε μια μέρα από το νησί και δεν έχει μπει ποτέ του στη θάλασσα. Και οι μέρες που πήγε σε κάποιο άλλο μέρος του νησιού, πέρα από το χωριό, μετρημένες στα δάχτυλα. Μπορεί να λέει αλήθεια, μπορεί όχι. Για τη θάλασσα, τον πιστεύω. Δεν είναι ο πρώτος νησιώτης που συνάντησα. Τη βλέπουν μια ζωή από ψηλά, από μακριά, από δίπλα, αλλά μέσα ποτέ. Στην αρχή ήταν φόβος και μετά απλά την αγνόησαν. Αναγκαίο κακό ή καλό για την οριοθέτηση της μοναχικότητάς του.
Μια παρέα νεαρών κοριτσιών ζήτησε να φωτογραφηθούν μαζί του. Δεν είπε ούτε ναι ούτε όχι. Δεν έκανε καμία κίνηση, φυσικά δεν χαμογέλασε, στάθηκε όπως στεκόταν όλη την προηγούμενη ώρα. Το σώμα δεν αντέδρασε στη μηχανή και κυρίως δεν αντέδρασε ούτε στο σφρίγος της νιότης και της ομορφιάς που βρέθηκαν για λίγες στιγμές αγκαλιά του. Και καλά το σώμα, αλλά κανένα πανηγύρι δεν ξύπνησε στο μυαλό του; Καμία πεθαμένη δεν του χαμογέλασε; Πέρα από τα κορμιά, έχουν χαθεί για πάντα και όλες οι αποδείξεις ότι κάποτε υπήρξαν;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
