«Κύριε πρύτανη, Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι, θεωρώ ιδιαιτέρως τιμητικό το γεγονός (θα το αποκαλούσα εύνοια της ακαδημαϊκής μου ζωής) ότι βρίσκομαι απόψε ενώπιόν σας, εδώ στη σεμνή και συνάμα μεγαλόπρεπη Αίθουσα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, να σας ομιλήσω για τον διαπρεπή καθηγητή κ. George Steiner και να υποστηρίξω (βραχύτατα έστω, αλλά πάντως σύμφωνα με το ακαδημαϊκό τυπικό) για ποιους λόγους, για ποια έργα του τον τιμούμε, αναγορεύοντάς τον δημοσίως επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου μας. Επίτιμο διδάκτορα των Ελληνικών Γραμμάτων. Ωστόσο, όπως εύκολα αντιλαμβάνονται εκείνοι που γνωρίζουν έστω λίγο το έργο του τιμωμένου μας, η εύνοια στην οποία αναφέρθηκα μοιάζει ιδιαιτέρως βεβαρημένη από ποικίλες δυσκολίες.
Είναι μια δύσκολη εύνοια επειδή το φιλολογικό, δοκιμιακό, κριτικό, λογοτεχνικό και διδακτικό έργο του τιμωμένου – για να μείνω στις κυριότερες πλευρές των δραστηριοτήτων του – είναι εξαιρετικά εκτενές και πολυποίκιλο για να μπορέσω να το παρουσιάσω, όπως πρέπει, στον λίγο χρόνο της ομιλίας μου. Το κυριότερο: έχουμε να κάνουμε με το ατίθασο έργο ενός ατίθασου πνεύματος του καιρού μας που δεν χαρίζεται ούτε σε παρουσιάσεις ακαδημαϊκού τύπου ούτε σε φιλοφρονήσεις. Με άλλα λόγια: έχουμε να κάνουμε με το έργο ενός ιδιοφυούς και εφευρετικού διανοητή, ερμηνευτή, παιδαγωγού και πρωτογενούς δημιουργού το οποίο μοιάζει να αρνείται να δεχθεί κάθε ακαδημαϊκό χαρακτηρισμό. Παραμένει επίσης γεγονός ότι ο τιμώμενος καθηγητής έχει επανειλημμένως καταδικάσει την υποκριτική στάση που κρύβει, κάποτε, μια δήθεν προβαλλόμενη ακαδημαϊκή συναδελφικότητα και ισοτιμία. Πρόκειται, όπως ο ίδιος λέει, για συμπτώματα καιροσκοπίας και ευτελούς συμβατικότητας. Ωστόσο, ελπίζω πως ο καθηγητής G. Steiner αντιλαμβάνεται την ειλικρίνεια των αισθημάτων μας…».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
