Ο Ερρίκος Δ’ της Ναβάρρας είναι μια προσωπικότητα που ανέκαθεν μου προκαλούσε βαθύτατο θαυμασμό. (Προς τιμήν του, άλλωστε, ονοματοδότησα τον γιο μου Ερρίκο, κάτι που προκάλεσε το παράπονο του πατέρα μου και τις δικές μου τύψεις μετά τον θάνατό του.)
Ο λόγος είναι πως, ζώντας σε έναν κόσμο ακραίων θρησκευτικών φανατισμών και κινούμενος πολύ μπροστά από την εποχή του, ο μεγάλος αυτός βασιλιάς της Γαλλίας θεσμοθέτησε την ανεξιθρησκία και τον σεβασμό στην ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης όλων των υπηκόων του. Κάτι που για να το πετύχει χρειάστηκε να θυσιάσει ο ίδιος την προσωπική θρησκευτική του ελευθερία και να ασπασθεί τον καθολικισμό, πιο σωστά να βαπτισθεί καθολικός, ώστε να μπορέσει να στεφθεί βασιλιάς – μετά τον πόλεμο των τριών Ερρίκων, διεκδικητών του θρόνου, των Βαλουά, των Βουρβόνων και της Γκιζ – σε μια χώρα κατά πλειοψηφία καθολική. (Ποιος είπε ότι η υποταγή των αρχόντων στην κοινή γνώμη είναι υπόθεση μόνο των δημοκρατικών καθεστώτων, μόνο της δημοκρατικής εποχής;).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
