Κάποιος είπε για τον Μαραντόνα «Δεν θα κρίνω τη ζωή του αλλά ξέρω τι έκανε στις δικές μας ζωές». Κι έτσι άρχισε πάλι ο πόλεμος – όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις – της ταύτισης των ισχυρών προσωπικοτήτων με τη ζωή τους. Της μεγάλης εικόνας με τη μικρή, εκείνη που δεν αφορά κανέναν πέρα από τους κοντινούς του. Μεγάλο μπλέξιμο σε μια διαμάχη που μοιάζει να είναι έτσι κι αλλιώς κερδισμένη για όσους βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Την επιδραστικότητα, τον μύθο, την έμπνευση. Εκατομμύρια άνθρωποι που έβαλαν τα κλάματα στην είδηση του θανάτου του δεν θα ήθελαν καθόλου να παίρνουν κόκα, ούτε να μην έχουν σχέση με τα παιδιά τους. Εχουν όμως να διηγηθούν ιστορίες στα παιδιά τους για το τι τους έκανε εκείνος ο άνθρωπος βλέποντάς τον στα γήπεδα. Πώς επέδρασε στον κόσμο ολόκληρων πόλεων.
Δεν θα καταλάβω ποτέ την εμμονή πολλών ανθρώπων να αυτοακρωτηριάζονται. Γιατί ακρωτηριασμός είναι να στερείς από τη ζωή σου τις αύρες των ανθρώπων, να μην παίρνεις κάτι από την ευλογία του παραμυθιού, να μην είσαι πρόθυμος να αντλήσεις ούτε μια σταλιά έμπνευσης, ακόμη και παρηγοριάς, από όσους γεννήθηκαν με ένα σημάδι, ακόμη και με το σημάδι της αυτοκαταστροφής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
