Βλέπω στο Netflix τη σειρά «Ripley», βασισμένη στο περίφημο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ». Πρωταγωνιστεί ο λαμπρός ηθοποιός Aντριου Σκοτ, ένας καλλιτέχνης με ιδιαίτερο χάρισμα και μια επικίνδυνη allure, ό,τι ακριβώς απαιτεί ο χαρακτήρας, μια σκοτεινή καθημερινή φιγούρα, που είναι ταυτοχρόνως όλα και τίποτα. Μπορεί η ερμηνεία του να είναι μαγευτική και υψηλότατης ποιότητας, όμως έκανα αμέσως έναν συνειρμό από παλιά. Οχι, δεν αναφέρομαι στο έργο «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» σε σκηνοθεσία Aντονι Μινγκέλα, όπου τον Τομ έπαιζε, πολύ ικανοποιητικά, ο Ματ Ντέιμον, αλλά στο παλιό φιλμ του Ρενέ Κλεμάν, «En Plain Soleil» (ελλ. «Γυμνοί στον ήλιο»). Εδώ τον Τομ Ρίπλεϊ έπαιζε ο Αλέν Ντελόν στον πρώτο του μεγάλο κινηματογραφικό ρόλο. Είναι αξέχαστος, μαγνητικός, ανεπανάληπτος. Oμως γιατί;
Τι έχει αυτός ο ηθοποιός που τον κάνει να ξεχωρίζει; Δεν ήταν το – επιβεβαιωμένο – ταλέντο του, υπήρξε εξαιρετικός ηθοποιός αλλά όχι τέρας υποκριτικής. Δεν ήταν η φωνή του – όταν μεταγλωττίζεται στα ιταλικά για τους Βισκόντι και Αντονιόνι, δεν αναπολούμε το πραγματικό του ηχόχρωμα. Ο λόγος που τον παρακολουθούμε με τέτοια απληστία, είναι τόσο προφανής και στοιχειώδης, που μοιάζει κοινότοπος.
Ο Αλέν Ντελόν, στην ακμή του, ήταν ο πιο όμορφος άντρας στην ιστορία του σινεμά. Ομως υπήρχε κάτι εγκληματικό σ’ αυτή την καλλονή. Η ομορφιά του δεν ξεχώριζε από τον αμοραλισμό του. Ηταν οργανική έκφραση της φυσικής του ιδιοσυγκρασίας. Εβλεπε μέσα από τα συναισθήματα.
Ο Ντελόν δεν έπαιζε πάντα ψυχρούς, γοητευτικούς κοινωνιοπαθείς, αλλά οι σκηνοθέτες κατάλαβαν ότι αυτή του η ιδιότητα ήταν μοναδική. Η ομορφιά δεν φώτιζε το εσωτερικό πνεύμα. Ο Ντελόν ήταν δυσπρόσιτος. Δεν μπορούσες να φτάσεις στον πυρήνα του. Δεν μπορούσες να βρεις τον πάτο. Ισως δεν υπήρχε πάτος. Πώς άραγε ήταν εκεί μέσα, πίσω από αυτά τα παγωμένα γαλανά μάτια;
Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ σήμερα, ως προς τι θεωρείται ομορφιά και γοητεία. Δεν ξέρω εάν ο Ντελόν έβγαινε τώρα, θα γινόταν ποτέ ο σταρ που έγινε. Αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι παλιά οι σταρ ήταν φυσιογνωμίες σαν τον Μοντγκόμερι Κλιφτ ή τον Γκρέγκορι Πεκ, και τώρα είναι ο Ράιαν Γκόσλινγκ και ο Τίμοθι Σαλαμέ.
Ο Ντελόν, με την ομορφιά του, επιβάλλει στον θεατή τις μηχανορραφίες του Ρίπλεϊ, ακόμη και τη δολοφονία. Στο φιλμ υπάρχει ένα πλάνο στα μάτια του, ένα θεϊκό κοντινό, όπου κοιτάζει τη φίλη του Ντίκι, η οποία δεν ξέρει τίποτα για το έγκλημα. Εμεις ξέρουμε ότι είναι ο δολοφόνος. Ξέρουμε πως ομορφιά είναι το τέρας.
