Να σώσουμε το σπίτι μας!

Αυτό που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό που μεγάλωσα, εκεί στα βόρεια σύνορα της Μακεδονίας, ήταν το χιόνι. Τους χειμερινούς μήνες πεταγόμουν κάθε πρωί από το κρεβάτι μου, πρώτος από όλα τα άλλα δύο αδέλφια μου που πηγαίναμε μαζί στο Γυμνάσιο της πόλης του Κιλκίς, και κοιτούσα μέσα από τις γρίλιες να δω αν έξω άσπριζε η γη. Οταν έβλεπα εκείνο το έντονο άσπρο φως μέσα από τις γρίλιες, γινόταν πανηγύρι. Τους ξυπνούσα φωνάζοντας «χιόνισε, χιόνισε» κι αυτοί πετάγονταν χαρούμενοι από τα κρεβάτια τους. Η αιτία; Δεν ήταν μόνο τα παιχνίδια που μας περίμεναν, δηλαδή του χιονοπόλεμου, οι κατεβασιές με τα χειροποίητα έλκηθρα ή ο χιονάνθρωπος που θα στήναμε στην αυλή. Ηταν το ότι δεν θα πηγαίναμε τουλάχιστον δύο ημέρες σχολείο αφού το λεωφορείο δεν θα μπορούσε να κατέβει και να ανέβει την ανηφόρα του δρόμου του διπλανού χωριού. Το χιόνι ήταν πάντα τόσο πολύ που τις περισσότερες φορές περνούσε το ένα μέτρο. Και τέτοιες χαρές είχαμε τουλάχιστον τρεις με τέσσερις φορές κάθε χειμώνα.

Αργότερα καθώς μεγαλώναμε, μάθαμε από τους γεωπόνους ότι το χιόνι ήταν εξαιρετικά ευεργετικό για τα χωράφια μας. Οι χιονοπτώσεις «ξεδιψούσαν» τα εδάφη και ιδίως αυτών που στερήθηκαν το νερό. Μας έλεγαν ότι το χιόνι λειτουργεί πιο ευεργετικά από τη βροχή γιατί διατηρεί αργό τον ρυθμό απορροής του νερού στο εσωτερικό της γης, ενώ ελάχιστο εξατμίζεται και χάνεται, επειδή το χιόνι αντανακλά την ηλιακή ακτινοβολία. Ακόμη, οι χιονοπτώσεις βοηθούσαν στον εμπλουτισμό των υπόγειων υδροφορέων, και μάλιστα πολύ καλύτερα από ό,τι η βροχή, ενώ σημαντική είναι και μία άλλη ευεργετική του δράση, καθώς απολυμαίνει το έδαφος, σκοτώνοντας παράσιτα και έντομα. Αυτά βοηθούν πολλές  καλλιέργειες να αναπτυχθούν σωστά και να καρποφορήσουν περισσότερο.