Ησυζήτηση που ξεκίνησε πρόσφατα για το χρέος της πανδημίας διεξάγεται με κακοφωνία και με παράλληλους μονολόγους. Πολλά συμβάλλουν σε αυτό. Για παράδειγμα: είναι τελείως άστοχο και άγονο να ερωτώνται κεντρικοί τραπεζίτες εάν «συμφωνούν» να διαγραφεί δημόσιο χρέος που κατακρατούν οι οργανισμοί τους. Οι τραπεζίτες έχουν μία δεδομένη εντολή εργασίας με προσδιορισμένα καθήκοντα. Αν δήλωναν ότι είναι υπέρ της διαγραφής στοιχείων ενεργητικού του οργανισμού του οποίου προΐστανται τότε θα έπρεπε να καθαιρεθούν αυτομάτως, ως επίορκοι. Συνεπώς, οι σχετικές απόψεις της κυρίας Λαγκάρντ δεν έχουν καθόλου τη σημασία που τους αποδίδουν οι δημοσιογράφοι.
Το ζήτημα της διαγραφής του χρέους της πανδημίας είναι πολιτικό και οικονομικό. Η πολιτική και οικονομολογική σκέψη οφείλουν να προσδιορίσουν εάν η διαγραφή είναι εφικτή και ωφέλιμη. Στο πεδίο της πολιτικής, η επιλογή μίας λύσης διαγραφής δημόσιου χρέους δημιουργεί τεράστια ηθικά και πρακτικά ερωτήματα που, με δεδομένες τις διαφορές κοσμοθεωρίας στο εσωτερικό της ευρωζώνης, καθιστούν μία σχετική συμφωνία σχεδόν ανέφικτη. Θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί τι ποσοστό ακριβώς του χρέους θα έπρεπε να διαγραφεί και για ποιες ακριβώς χώρες. Αντί για τη μείωση του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών, για παράδειγμα, κάποιοι θα έθεταν πολύ έντονα το ερώτημα γιατί να ανταμειφθούν για την «ανευθυνότητά» τους οι χώρες του Νότου, που συσσώρευσαν το μεγάλο ποσοστό του χρέους τους πριν από την υγειονομική κρίση, και να μην ανταμειφθούν, αντιθέτως, για τη «σωφροσύνη» τους οι χώρες του Βορρά. Και όταν τέτοια ερωτήματα είναι πολύ δύσκολο να απαντηθούν με ομοφωνία, θα ήταν ακόμη δυσκολότερο να ληφθεί μία κοινή απόφαση για κάτι το οποίο, ούτως ή άλλως, θα αποτελούσε πρωτοφανή παραβίαση ή, έστω, ριζική μετατροπή των κανόνων με βάση τους οποίους λειτουργεί η ευρωζώνη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
