Προσπαθώ πολύ τα τελευταία χρόνια να «αμφισβητήσω» στο μυαλό μου πως ζούμε σε μια ιδιαίτερη εποχή, σε μια καμπή παράξενων καινούργιων κουρδισμάτων όπου κυριαρχούν η αβεβαιότητα, ο φόβος και λίγο η παράνοια, με το επιχείρημα πως καμία εποχή δεν χαρακτηρίστηκε από ασφάλεια για το αύριο, από ήρεμα νερά και σιγουριές. Ερχεται όμως η κάθε μέρα με καινούργια δεδομένα και σε βάζει να το ξανασκεφτείς. Η γιαγιά μου έλεγε «όχι όπως τα ήξερες αλλά όπως τα βρήκες!». Ο κόσμος βγήκε από την πανδημία και τους εγκλεισμούς αρκετά ανισόρροπος.
Από τη διεθνή πολιτική σκηνή μέχρι τους δρόμους της γειτονιάς σου, σε μεγάλο μέρος της κλίμακας των σχέσεων και της συνύπαρξης, το πράγμα έχει στραβώσει ακατανόητα. Γιατί ακατανόητο είναι, αντί να κυριαρχούν η αλληλεγγύη και η ανάγκη επαφής και τρυφερότητας στις δραματικές συγκυρίες, να επικρατεί τελικά μια ακραία επιθετικότητα, ένας ωμός πόλεμος όλων εναντίον όλων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
