Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συζήτησης στη Βουλή σχετικά με την πρόταση δυσπιστίας, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ εμφανίστηκε ως θεματοφύλακας της μνήμης του Δημοκρατικού Στρατού, χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, μια προσβλητική παραφθορά του ονόματος του καθηγητή Σεργκέι Ραντσένκο. Ο Ραντσένκο, κατά το προηγούμενο διάστημα, είχε δημοσιεύσει μέσω Τwitter μερικά ντοκουμέντα από τα αρχεία της Ρωσίας, τα οποία αναφέρονταν στο ΚΚΕ και στις σχέσεις του με την ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου.
Οι σχετικές αναφορές του Δημήτρη Κουτσούμπα θα πρέπει να ιδωθούν στο πλαίσιο μια πολύ παλιάς σχέσης των κομμουνιστικών κομμάτων με την ιστορία. Η ιστορία υπήρξε πάντοτε για τα κομμουνιστικά κόμματα μια πηγή εξαγωγής συμπερασμάτων και ταυτόχρονα μια υπόθεση του παρόντος, που έπρεπε να συμβαδίζει με τις ανάγκες της τρέχουσας συγκυρίας και τακτικής. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στα κείμενα του ΚΚΕ περί ιστορίας που εκδόθηκαν μετά την «αποσταλινοποίηση» και την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη το 1956 για να δει πώς περιθωριοποιήθηκε η μνήμη του Δημοκρατικού Στρατού. Η μνήμη αυτή, που στο επίπεδο του κομματικού λόγου καλύφθηκε πλήρως από τις αναφορές στην Αντίσταση, επρόκειτο να ανακάμψει κατά τη δεκαετία του 1990. Στο εξής, δεν ήταν μόνο η νέα πολιτική κατεύθυνση που ακολούθησε το ΚΚΕ μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ που οδηγούσε σε μια νέα ανάγνωση της δεκαετίας του 1940. Ηταν και η οπωσδήποτε θεμιτή επιλογή του να ενισχύσει τους δεσμούς αίματος που το ένωναν με ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, σε μια ιστορική συγκυρία που ορισμένα από τα σημαντικότερα κομμουνιστικά κόμματα αφανίζονταν από τους πολιτικούς χάρτες των χωρών τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
