Οεικοστός αιώνας γνώρισε χαρισματικούς σκηνοθέτες (Στανισλάβσκι, Μάισνερ, Γκροτόφσκι κ.ά.), που άνοιξαν τον δρόμο για διαφορετικές προσεγγίσεις του θεατρικού κειμένου και πρωτοπόρες παραστάσεις. Οι οικονομικοπολιτικές αλλαγές και η ραγδαία εξέλιξη της τεχνικής έδωσαν αφορμές για βαθύτερη ανάγνωση των κειμένων και πολύπλευρες οπτικές σε σκηνοθέτες με προσωπικότητα. Ο σκηνοθέτης αποκτά άλλη οντότητα μέσα από τον διάλογο με τον ηθοποιό και πλαισιώνει τον θεατρικό λόγο με κίνηση, μουσική και ορισμένο χώρο δρωμένων, μετατρέποντας το κείμενο σε θέαμα αξιώσεων.
Φέτος έκλεισαν είκοσι χρόνια από τότε που έφυγε από κοντά μας ένας από τους μεγαλύτερους θεατρανθρώπους που γνώρισε αυτή η χώρα. Ο Μίνως Βολανάκης. Εφυγε στο τέλος του 20ού αιώνα, κλείνοντας μια γενιά ευρωπαίων σκηνοθετών με ανθρωπιστική παιδεία και φωτεινούς ορίζοντες, που σήμερα έχουν στενέψει στο θολό τοπίο μιας τέχνης που πασχίζει να ανασυγκροτήσει μια θεατρική ταυτότητα αποδομώντας και αναδομώντας τα μεγάλα έργα. Εκείνοι τότε σχηματοποιούσαν την ελληνική θεατρική ταυτότητα με έργα και τρόπους οικουμενικούς και όχι περιορισμένης εμβέλειας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
