1960. Επιστρέφω από τις σπουδές µου στη Γερµανία. Μετά έξι χρόνια έχω αποξενωθεί. Οµως τυχαίνει τη δεύτερη(;) µέρα να βάλω το ραδιόφωνο και να ακούσω τον «Επιτάφιο» µε τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Δεν γνωρίζω κανέναν: ούτε τον Ρίτσο ούτε τον Θεοδωράκη ούτε τον Μπιθικώτση. Αλλά το έργο µε συγκλονίζει. Είναι η πρώτη µου επαφή µε αυτούς τους τρεις – και θα είναι καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή µου.
Αργότερα θα θυμηθώ ότι πριν φύγω για τη Γερμανία είχα ακούσει ένα συμφωνικό ποίημα με τίτλο «Το Πανηγύρι της Ασή Γωνιάς» στην Κυριακάτικη Συναυλία της Κρατικής με μαέστρο τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Δεν θυμάμαι τον συνθέτη. Μπορεί να ήταν ο Θεοδωράκης. Δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα – μου θύμισε την «Εθνική Σχολή» (Καλομοίρης κ.λπ., που δεν με συγκινούσε). Αν ναι, ήταν πρωτόλειο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
