Πολλά γράφονται κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου για την επέτειο αποκατάστασης της δημοκρατίας. Στο επίκεντρο βρίσκεται, αναμφίβολα, ο θεμελιωτής της Κωνσταντίνος Καραμανλής. Εκτός από τις προφανείς δίδυμες τομές του για την Ευρώπη και τον εκδημοκρατισμό, αξίζει να τονιστεί το κομματικό σύστημα που διαμόρφωσαν οι μεταρρυθμίσεις του. Πρωταρχικές ήταν το δημοψήφισμα για το πολίτευμα και η επανανομιμοποίηση του ΚΚΕ. Με δύο κινήσεις ο Καραμανλής στράφηκε ουσιαστικά κατά της παλαιάς δεξιάς για να βλαστήσει η κεντροδεξιά. Οι φιλοβασιλικοί που προδικτατορικά έδιναν τον τόνο στην παράταξή του υποχώρησαν σε δεύτερο ρόλο και περιστοιχίστηκαν από παλαιοβενιζελικούς («δημοκρατικούς») σε θέσεις λήψης αποφάσεων. Παράλληλα, ο Καραμανλής περιχαράκωσε το νέο κόμμα που ίδρυσε, τη Νέα Δημοκρατία, από την άκρα δεξιά και τους νοσταλγούς της δικτατορίας. Σχήμα που διατηρήθηκε ευλαβικά για τρεις δεκαετίες.
Στον κομματικό ανταγωνισμό, η κεντροδεξιά δημιούργησε χώρο για την κεντροαριστερά του ΠαΣοΚ. Φαινόταν εξαρχής ότι σύντομα θα εναλλάσσονταν στην εξουσία δημιουργώντας έναν ώριμο δικομματισμό, όπως συνέβαινε μεταπολεμικά στα δυτικά κράτη. Βοηθούντων των εκλογικών συστημάτων, ο Καραμανλής επεδίωξε δημοκρατική, πλουραλιστική νομοθετική εξουσία (τουλάχιστον τρικομματική Βουλή) και ισχυρή εκτελεστική εξουσία (μονοκομματικές κυβερνήσεις). Οι κυβερνήσεις θα στηρίζονταν σε ισχυρούς ηγέτες κομμάτων μακριά από το έλεος των παλαιότερα μετακινούμενων «τοπαρχών».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
