Το 1922 αποτελεί μια χρονιά-ορόσημο για την Ελλάδα. Σε αντίθεση όμως με το ένδοξο 1821, έτος έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης κατά της οθωμανικής κυριαρχίας, το 1922 υπήρξε μια τραυματική τομή στην Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και η ήττα του ελληνικού στρατού στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1919-1922 είχαν ως συνέπεια τον βίαιο ξεριζωμό των ελληνορθόδοξων πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Η Μικρασιατική Καταστροφή, η επακόλουθη υποχρεωτική ελληνοτουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών (1923) και τα πρώτα δύσκολα χρόνια των προσφύγων στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου ενσωματώθηκαν συν τω χρόνω στο εθνικό ιστορικό αφήγημα αποκτώντας συμβολική αξία στη συλλογική μνήμη όχι μόνο των Μικρασιατών, αλλά και ολόκληρου του ελληνικού έθνους.
Ωστόσο, θα μπορούσε να υποστηριχθεί με ασφάλεια ότι όσον αφορά την πτυχή της διεθνούς ιστορίας του ανθρωπισμού, ο εκτοπισμός του 1922 και η ελληνική μεσοπολεμική προσφυγική κρίση δεν αποτέλεσαν μοναδικά φαινόμενα. Αντίθετα, θα πρέπει να εξεταστούν στο ευρύτερο πλαίσιο των πολέμων, των εθνοκαθάρσεων, των βίαιων πληθυσμιακών μετακινήσεων, των ανθρωπιστικών καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, όπως και της ανταπόκρισης σε αυτές τις προκλήσεις μέσω της ανάπτυξης διεθνών οργανισμών και μη κυβερνητικών οργανώσεων και της εξέλιξης ανθρωπιστικών στρατηγικών και μεθόδων παροχής βοήθειας. Η Μικρασιατική Καταστροφή δηλαδή συνιστά ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα διεθνούς διαχείρισης μίας από τις πρώτες μεγάλες ανθρωπιστικές κρίσεις του εικοστού αιώνα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
