Στον πρόσφατο νόμο 4957/2022 για τα Πανεπιστήμια, το άρθρο 55 αναφέρεται στην εκλογή Διευθυντή της κάθε Πανεπιστημιακής Κλινικής ή Εργαστηρίου και ορίζει: «Δικαίωμα υποβολής υποψηφιότητας έχουν μέλη ΔΕΠ (Διδακτικό, Ερευνητικό Προσωπικό) που υπηρετούν στην ίδια κλινική με το ίδιο ή συναφές γνωστικό αντικείμενο» και το εκλεκτορικό σώμα για την εκλογή του Διευθυντή απαρτίζεται από τα μέλη ΔΕΠ που υπηρετούν σε αυτή αν ο αριθμός των μελών είναι πάνω από 5 (που είναι το σύνηθες). Αυτό δεν έγινε ποτέ στη χώρα μας τουλάχιστον στη μεταπολιτευτική περίοδο, ούτε γίνεται αλλού για να πούμε πως είναι «εκσυγχρονισμός». Ακόμη και την εποχή της «παντοδυναμίας» του Καθηγητή, η αντίστοιχη εκλογή γινόταν από το σύνολο των Καθηγητών της Σχολής με υποψηφίους όσους είχαν τα προβλεπόμενα προσόντα. Μετά τον νόμο 1268/1982 και με όλες τις τροποποιήσεις του που ακολούθησαν, υποψήφιοι είναι όσοι Καθηγητές της Σχολής έχουν το ίδιο γνωστικό αντικείμενο (δηλαδή ειδικότητα όπως λέμε Παθολογία, Χειρουργική κ.ά.) και εκλεκτορικό σώμα ο αντίστοιχος τομέας (Παθολογικός, Χειρουργικός κ.ά.). Σήμερα ειδικά στις δύο μεγάλες στο μέγεθος Σχολές, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ο αριθμός των υποψηφίων είναι σε πολλές ειδικότητες αρκετές δεκάδες και ο αντίστοιχος τομέας έχει εκλέκτορες που φθάνουν 100-150, και η ψήφος είναι μυστική (αφού προηγηθεί Εισήγηση Επιτροπής Καθηγητών της ίδιας ειδικότητας). Κατά καιρούς έγιναν σκέψεις και εισηγήσεις για ακόμη πιο αξιοκρατική σύνθεση του εκλεκτορικού σώματος του τομέα με συμμετοχή όλων των Καθηγητών της πρώτης βαθμίδας από όλες τις ειδικότητες του αντίστοιχου τομέα (π.χ., για την Αθήνα οι Καθηγητές των 10 ειδικοτήτων της Χειρουργικής και των 6 της Παθολογίας), αλλά δεν έγινε ποτέ αντίστοιχη ρύθμιση.
Για τους αναγνώστες του κειμένου που δεν είναι γιατροί, να επισημάνω ότι η θέση του Καθηγητή-Διευθυντή Πανεπιστημιακής Κλινικής ή Εργαστηρίων, είναι η πιο σημαντική για τις Ιατρικές Σχολές, γιατί ο Διευθυντής μαζί με τους συνεργάτες του, μέλη ΔΕΠ όλων των βαθμίδων, ορίζει και συντονίζει το πρόγραμμα: 1) για την αντιμετώπιση των ασθενών, 2) για την εκπαίδευση των φοιτητών, 3) για την εκπαίδευση και άσκηση των ειδικευόμενων γιατρών που πρέπει από τη φύση του χώρου να είναι και καλό παράδειγμα για όλες τις κρατικές μονάδες που δίνουν ειδικότητα, 4) για όποιο πρόγραμμα έρευνας μπορεί η κάθε μονάδα αφού είναι Πανεπιστήμιο. Οσον αφορά το νούμερο 1, δηλαδή τους ασθενείς, οι Πανεπιστημιακές Κλινικές έχοντας και περισσότερο προσωπικό και ίσως υποδομές από τις αντίστοιχες του ΕΣΥ, νοσηλεύουν μεγαλύτερο αναλογικά αριθμό ασθενών (κλινικές μέχρι και 80-100 κλίνες) και ασθενείς με πιο ειδικά και σοβαρότερα προβλήματα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
