Θέλω αυτή τη στιγμή να μιλήσω για τον πολιτικό Μίκη – επειδή αυτό τον έκαιγε ως την τελευταία του στιγμή περισσότερο ακόμα κι από τη μουσική – και δεν προτίθεμαι, προσώρας, να συμμετάσχω στις κοινοτοπίες περί μεγάλου, μοναδικού κ.λπ. – κι όχι γιατί δεν τα πιστεύω αλλά γιατί αυτά θα τα πουν κυρίως εκείνοι που τον λοιδόρησαν με κάθε ευκαιρία ή τον θεωρούσαν γραφικό.
Ο Μίκης όμως ήταν πολιτικό ον από τα νύχια ως την κορφή. Και βέβαια, επειδή τον πρωτογνώρισα στη Ζαλοκώστα ως υπουργό Επικρατείας στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1990, θυμάμαι τι λεγόταν και τι γραφόταν τότε για τον αποστάτη! Τι μεγάλο μάθημα λοιπόν για τον νυν πρωθυπουργό ο θάνατος του Θεοδωράκη. Με ποιον αξίζει να είσαι; Με τον Μίκη ή τα παιδιά του Καρατζαφέρη; Με τον πολιτισμό ή με τους εμπόρους του; Με την επικοινωνία ή με την ουσία; Επιμένω: Το καλύτερο μνημόσυνο για τον Μίκη είναι να ενστερνιστούμε χωρίς μικροκομματικούς συμψηφισμούς το όραμά του για εθνική συμφιλίωση. Την υπέρβαση του κακοφορμισμένου διχασμού. Τη δικαίωση – επιτέλους – του τραγουδιού του νεκρού αδελφού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
