Μεταρρύθμιση, υπερρύθμιση ή απορρύθμιση για το ελληνικό πανεπιστήμιο;
Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα. Χρειάζεται μεταρρύθμιση το ελληνικό πανεπιστήμιο; Χρειάζεται συνεχή εκσυγχρονισμό και βελτίωση της εκπαίδευσης που παρέχει; Προφανώς και ναι. Σε έναν κόσμο που μετασχηματίζεται ραγδαία και ενώπιον καταιγιστικών εξελίξεων στην επιστήμη, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα οφείλουν όχι μόνο να ακολουθούν αλλά και να πρωτοπορούν. Τις τελευταίες δεκαετίες, τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν πράγματι μεταρρυθμιστεί παράγοντας υψηλής ποιότητας ερευνητικό και εκπαιδευτικό έργο, καλλιεργώντας διεθνείς συνεργασίες με πανεπιστήμια και επιστημονικούς φορείς σε ολόκληρο τον κόσμο και διαπρέποντας μέσω επιφανών μελών τους, τόσο καθηγητών όσο και αποφοίτων τους. Με τη λειτουργία μιας Ανεξάρτητης Αρχής για την αξιολόγηση και την πιστοποίηση των ιδρυμάτων (αρχικά ΑΔΙΠ και τώρα ΕΘΑΑΕ), σχεδόν όλα τα πανεπιστημιακά τμήματα έχουν πιστοποιηθεί για τα προγράμματα προπτυχιακών σπουδών τους με βάση διεθνή πρότυπα. Η υγειονομική κρίση όχι μόνο δεν βρήκε τα πανεπιστήμια απροετοίμαστα αλλά το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο ήταν ένας από τους ελάχιστους θεσμούς που πέρασε τόσο γρήγορα στην εξ αποστάσεως λειτουργία με απόλυτη επιτυχία. Γιατί λοιπόν σύσσωμη σχεδόν η ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα αντιδρά σε ένα νομοσχέδιο που υπόσχεται να οδηγήσει το πανεπιστήμιο σε μια νέα εποχή; Προφανώς όχι γιατί αντιδρά στον εκσυγχρονισμό αλλά ακριβώς για το αντίθετο: επειδή ο νέος νόμος, εφόσον εφαρμοστεί, δεν θα εξυπηρετήσει τον στόχο της ακαδημαϊκής ανάπτυξης αλλά θα έχει ως συνέπεια σοβαρή απορρύθμιση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
