Ηλεγόμενη εκλογή από τη βάση ηγεσιών στα κόμματα εκλαμβάνεται ως ανάσα για τη δημοκρατία, ως απάντηση στην κρίση αντιπροσώπευσης και στην κρίση του θεσμού των κομμάτων. Πολλοί αναλυτές είτε εν αγνοία τους είτε μέσα στη σκοπιμότητά τους σπεύδουν να την καλωσορίσουν ως γνήσια έκφραση συμμετοχικής δημοκρατίας. Θεωρούν μάλιστα γραφικές τις αντιδράσεις όσων επισημαίνουν πως αντί συμμετοχικής δημοκρατίας έχουμε εδώ την υποκατάσταση του σταθερού μέλους που έχει κομματική ζωή από το στιγμιαίο μέλος που ψηφίζει και μετά πάει σπίτι του.
Ζούμε σε εποχές μεταπολιτικής και μεταδημοκρατίας, όπου η πολιτική διαμορφώνεται από τις απευθείας διαπραγματεύσεις και συνδιαλλαγές ανάμεσα στην εκτελεστική εξουσία και το πολιτικό χρήμα. Εδώ τα κόμματα-καρτέλ έχουν «ρευστούς» δεσμούς με αυτό που παλαιότερα ήταν η ταξική και κομματική τους βάση. Τώρα ελπίζουν να αποκτήσουν νέο ακροατήριο, όχι βάσει κάποιων ιδεολογικών έστω και ιδεοληπτικών σχημάτων, αλλά χάρη στην υπόσχεση διανομής αγαθών όταν το κόμμα βρίσκεται ή όταν επανέρχεται στην εξουσία. Αυτό όμως προϋποθέτει ένα σύστημα πατρωνίας. Και επειδή πλέον δεν είναι δυνατόν αυτή η πατρωνία να εκφραστεί με τον παλαιό τρόπο, με τους τοπάρχες και τους κομματάρχες, επιχειρείται μέσω της εκλογής από τη βάση να υπάρξει μια αδιαμεσολάβητη σχέση μεταξύ ηγέτη και «φίλων» που «σήμερα είναι εδώ και αύριο αλλού». Ο ηγέτης γίνεται πάτρωνας των «φίλων» που δεν τους συνέχουν οι ιδέες, αλλά μόνο οι προθάλαμοι κρατικών ωφελημάτων. Αυτοί οι «φίλοι» πίνουν νερό στο όνομα της όποιας πομφόλυγας και αδολεσχίας του ηγέτη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
