Καθώς το 2022 τελείωσε και μαζί με αυτό και το μεγαλύτερο μέρος των επετειακών δραστηριοτήτων για τη Μικρασιατική Καταστροφή και την προσφυγική έξοδο, πιστεύω πως μπορούμε να παραδεχθούμε ότι συνολικά η αντιμετώπιση από την επιστημονική και μη κοινότητα των σχετικών προβλημάτων είχε πολύ καλύτερη τύχη σε σύγκριση με το τι συνέβη το 2021 σχετικά με τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Οχι πως έλλειψαν οι κορόνες, αλλά εν τέλει και αυτές υπήρξαν σχετικά λίγες και ως επί το πλείστον μετριοπαθείς.
Θα συγκρατήσω στο σημείωμα αυτό ορισμένες παρατηρήσεις που έγιναν και που τις βρίσκω, το δίχως άλλο, σημαντικές προκειμένου να κατανοήσουμε τις αλλαγές που έφερε το 1922 στην Ελλάδα. Δεν εννοώ εδώ το θέμα της μετάπτωσης των κρατικών πολιτικών από τη λογική της εθνικής επέκτασης στη συγκρότηση ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους. Αυτό που έχει ίσως μεγαλύτερη σημασία είναι να παρακολουθήσουμε την προσπάθεια που έγινε, το κόστος που κατεβλήθη προκειμένου να συμβεί κάτι τέτοιο. Η προσφυγική αποκατάσταση, για παράδειγμα, έπαιξε θεμελιώδη ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή. Ας σκεφτούμε μόνο ότι η διαμόρφωση ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος πραγματοποιείται στα χρόνια αυτά με χιλιάδες προσλήψεις εκπαιδευτικών και τη δημιουργία αντίστοιχων υποδομών: ο στόχος δεν μπορούσε παρά να ήταν άλλος από την ομογενοποίηση πληθυσμών που λόγω της καταγωγής τους διέφεραν πολύ μεταξύ τους, ακόμη και γλωσσικά, προϋπόθεση απαραίτητη για την ύπαρξη ενός κράτους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
